Μαθαίνεις....

Μετά από λίγο μαθαίνεις

την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι

και να αλυσοδένεις μια ψυχή.


Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια.


Και αρχίζεις να μαθαίνεις

πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις.


Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου

με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα

Με τη χάρη μιας γυναίκας

και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού


Και μαθαίνεις να φτιάχνεις

όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο

είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια

τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο

να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.


Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου

μπορεί να σου κάνει κακό.


Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Αντί να περιμένεις κάποιον

να σου φέρει λουλούδια...


Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις...

κάθε αντίο μαθαίνεις..."


Χόρχε Λούις Μπόρχες

Νέα χρονιά....

Η πρώτη σκέψη της νέας χρονιάς θα είναι για όλους αυτούς που είναι τούτες τις ημέρες μακριά από τους αγαπημένους τους είτε λόγω υγείας είτε λόγω εργασίας είτε λόγω υποχρεώσεων είτε ακόμα και για λόγους που σε εμάς μπορεί να μην είναι κατανοητοί απόλυτα, αλλά για αυτούς προφανώς είναι ιδιαίτερα σημαντικοί...

Σας σκεφτόμαστε και σας αγαπάμε... Είστε πάντα στη σκέψη μας! και θα είστε....

Ένα ταξίδι στ' ανοιχτά....

Είσαι για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;

Είσαι για ένα ρίσκο;

Θέλω να μου υποσχεθείς

πως δε θα πάρεις

μετεωρολογικό δελτίο.

Πως δε θα 'χεις μαζί σου

προμήθειες και αποσκευές.

Πως δε θα γεμίσεις

το πλεούμενο με σωσίβια.

Θα δέσουμε την άγκυρά μας

στα φτερά των γλάρων.

Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας

το πιο τρελό δελφίνι.

Θα σου χαρίσω

όλο το γαλάζιο του πελάγου.

Όλο το χρυσαφι του ήλιου.

Όλο το ροζ του δειλινού.

Να 'χεις χρώματα πολλά

να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.

Θα γεμίσω τ' αμπάρι μας με όνειρα.

Να 'χεις πολλά.

Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.

Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε

τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα

και θα μπαλώσουμε τις τρύπες

που μας άνοιξαν τα σκυλόψαρα.

Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας

στ΄άλμπουρο να ξεπλυθεί.

Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;

Για ένα ρίσκο;

(Αλκυόνη Παπαδάκη)


(εύχομαι να σας χαρίσει κάποιος-α ένα τέτοιο ταξίδι... Σας το εύχομαι...)

Σημασία τι έχει τελικά;

Σημασία δεν έχει που βρίσκεται το κορμί,

αλλά που ταξιδεύει η ψυχή...

(Σωκράτης)

Χρόνια καλά για τις μέρες αυτές!
Στιγμές όπως τις θέλει ο καθένας και η καθεμία από εσάς...

Χορικό

"Υπάρχουν λύπες που κανείς δεν τις ξέρει.
Υπάρχουν βάθη που δεν τα ανιχνεύει ο ήλιος.
Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη.
Και σιωπούν οι μάρτυρες. Τα μάτια δε λένε.
Δεν υπάρχουν σκάλες τόσο μεγάλες
να κατέβει κανείς εκεί που ταράζεται
του ανθρώπου ο πυρήνας.
Αν μιλούσε η σιωπή, αν φυσούσε, αν ξέσπαγε
Θα ξερίζωνε όλα τα δέντρα του κόσμου."

Νικηφόρος Βρεττάκος



γιατί η σιωπή καμιά φορά
λέει βαριές κουβέντες.....

Μη μου μιλάτε....

"Δε φοβάμαι τόσο τις ανοιχτές θάλασσες.

Τ' άγρια κύματα. Τα πεινασμένα σκυλόψαρα.

Πιο πολύ με φοβίζει η πλήξη των λιμανιών.

Η αβάσταχτη απειλή των κάβων..."

"Ξεφυλλίζοντας την σιωπή" ~ Αλκυόνη Παπαδάκη

Είναι στιγμές...

Δε θέλω πλέον να σκέφτομαι... Είναι ευλογία ή κατάρα να τα βάζει όλα αυτά κάποιος μέσα του και να τα δουλεύει και να επεξεργάζεται? Ώρες ώρες σκέφτομαι τα χρυσόψαρα... Μακάρια εν τη λήθη τους... Τι τυχερά που είναι...

Ο χρόνος είναι φίλος ή εχθρός τελικά? Ακόμα δεν έχω κατασταλάξει... Προς το παρόν "είμαστε σε απόσταση"... Μακριά κι αγαπημένοι που λένε... Αλλά κάποιες φορές θυμώνω μαζί του... Όχι για τις ρυτίδες ή τις άσπρες τρίχες και άλλα τέτοια χαζά... Δικά μου είναι όλα αυτά και κάθομαι στον καθρέφτη και τα χαζεύω... Περνάω τα δάχτυλά μου πάνω από όλες αυτές τις εμπειρίες μου και τους χαμογελάω... Δικές μου είναι και τις έζησα μια προς μια... αυτές με έφτασαν εδώ που είμαι... και τους είμαι ευγνώμων... Για άλλα του θυμώνω... Για όλα αυτά τα "αν".... για όλα αυτά τα "αν" που "δεν"... για όλα αυτά τα "μήπως"... για όλα αυτά τα "γιατί ρε γμτ"....
για να μην τα βάλω μαζί μου...

Δε χωράς πουθενά...

Πάντα είχα αυτήν την απορία...
Κόλαση τελικά είναι οι άλλοι ή οι απουσία των άλλων?
Πλέον έχω καταλήξει....
Κόλαση είναι ο συνδυασμός τους! Και η παρουσία και η απουσία των άλλων... Αυτή είναι η κόλαση φίλε μου... αυτή!
Αει στα κομμάτια... Πάλι λάθος δρόμο έχω πάρει...




Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χώρας πουθενά δεν χώρας πουθενά....

Ο Σίσυφος

Ώρες ώρες νιώθω σαν το Σίσυφο... Σπρώχνω το δικό μου βράχο και λίγο πριν φτάσω να τον πετάξω από την κορυφή πάντα κάτι γίνεται και ξανακυλάει κάτω... και πάλι από την αρχή...

Μάτωσαν τα χέρια μου, πλήγιασαν τα γόνατά μου, ρόζιασε η ψυχή μου και έμεινα εκεί να κοιτάω αποκαμωμένη μια πέτρα να κυλάει στην κατηφόρα... μαζί με τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου, τα χαμόγελα μου, τη δύναμή μου, τις ελπίδες μου... μέχρι που τα δάκρυα μου δε με άφηναν να τη βλέπω πια...

γμτ... γμτ...

Πάλι εδώ...

Τελικά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν... Περνάει καιρός και όμως είναι πάντα εκεί είτε στο προσκήνιο είτε χωμένα στην τελευταία θέση του εξώστη, όμως είναι πάντα εκεί... Καπνίζοντας το τσιγάρο τους, πίνοντας νωχελικά το ποτό τους, απολαμβάνοντας το θέαμα και περιμένοντας να κάνουν τη στιγμή που θα κάνουν την κίνησή τους προς το θύμα τους... Αλλά πάντα εκεί... Το θέμα είναι εσύ τι κάνεις... Τι επιλέγεις να κάνεις...