Ένας χρόνος…

Ένας χρόνος χωρίς την Αμαλία... Εύχομαι από εκεί ψηλά που μας βλέπει να μη στενοχωριέται περισσότερο με αυτά που έχουν ή δεν έχουν γίνει (κυρίως) από τότε... Αρκετά βασανίστηκε εδώ… Ας ηρεμήσει τουλάχιστον εκεί πάνω...

Δανείζομαι αυτό από το κείμενο για τη νέα διαμαρτυρία την 1^η Ιουνίου 2008

25.05.07: Η Αμαλία Καλυβίνου πεθαίνει μετά από απίστευτη ταλαιπωρία στα χέρια του Ε.Σ.Υ.

Η οργή όλων μας ξεχειλίζει. Όπως και η Αμαλία, ευγνωμονούμε τους γιατρούς εκείνους που υπερβάλλουν εαυτόν και τιμώντας το λειτούργημά τους σώζουν ζωές. Αλλά όπως κι εκείνη, θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο "ΟΧΙ!" σε κάθε γιατρό που απαιτεί φακελάκι και σε κάθε γραφειοκρατικό κώλυμα που μας στερεί την ισότιμη, έγκαιρη και ολοκληρωμένη περίθαλψη.

Και θα τελειώσω με κάτι που είχε αναφέρει η Αμαλία στο δικό της blog…

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω μια φράση του γιατρού του Ανευλαβή, που για κάποιο λόγο τριγυρίζει απ' το πρωί στο κεφάλι μου "Είτε δώσεις φακελάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σου κάνει ο γιατρός"

Οπότε ας το κρατάμε αυτό στο μυαλό μας… Ειδικά όλοι εμείς οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία από όποιο πόστο και αν υπηρετούμε τον άνθρωπο και ειδικά στην πιο δύσκολη στιγμή του, μες στον πόνο του!

Καλώς σας ξαναβρίσκω φίλοι μου! (και το εννοώ!) Τα νέα μου προσεχώς... Είναι πολλά και δόξα τω Θεώ καλά!