Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Πάει τόσος καιρός...



Κάποτε έγραφα σχεδόν κάθε μέρα και εδώ και κάμποσα χρόνια το'χω αμελήσει... Όμως είναι πάντα εδώ και με περιμένει, σαν το πιστό φίλο του ανθρώπου που περιμένει πάντα το αφεντικό του να γυρίσει, να του γλύψει με χαρά το πρόσωπο, τα χέρια, να βάλει απλά το κεφάλι του πάνω στα πόδια του και να τον κοιτάει με αυτά τα υπέροχα μάτια γεμάτα με λατρεία... Τελικά, ναι, χαίρομαι πολύ που το έφτιαξα το μπλογκ τότε... Χαίρομαι πολύ που είναι πάντα εδώ να "αποθηκεύω" χαρές, λύπες, φόβους, αγωνίες, προβληματισμούς, θυμό και γενικά ό,τι νιώθει κανείς... Χαίρομαι πολύ που γνώρισα μέσω αυτού υπέροχους φίλους μπλογκερ.... Χαίρομαι πολύ που υπάρχει ακόμα εδώ!