Τρίτη 31 Ιουλίου 2007

Καψίματος update!


Δηλαδή όχι πείτε μου πόσα να αντέξω πια???????? Πάω στο δερματολόγο να του δείξω τα κατορθώματά μου (κόκκινη σαν ινδιάνα, γεμάτη σπιθουράκια να φαγουρίζομαι και "καυτή" -αυτό βέβαια δεν είναι "πρωτόγνωρο"- κάνω και χιούμορ τρομάρα μου! ) συν το πόδι μου το αριστερό που πρήστηκε από χτες και είναι κατακόκκινο ... και τι μου λέει??? "αλλεργία στον ήλιο... φωτοευαισθησία... πάρε αυτήν την αλοιφή για επάλειψη 2 φορές την ημέρα... αυτά τα χάπια για τη φαγούρα... και αν δεν είσαι λίγο καλύτερα σε 2-3 μέρες θα πάρεις και κορτιζόνη! Α, και μακριά από τον ήλιο για μια βδομάδα!!!" Απάντηση δικιά μου "μα καλά σε αυτήν την ηλικία το απέκτησα?" Απάντηση γιατρού "αυτά δεν ξέρεις πότε θα εμφανιστούν.." Αυτό ήταν!!!! το όνειρο μου για ηλιοκαμένο δέρμα μετά από τις όποιες διακοπές καταστράφηκε! ούτε κάτω από ομπρέλα... σνιφ κλαψ και λυγμ!!! χώρια που μου είπε να ξεκουράσω το πόδι μου να μην πρηστεί και άλλο!!! μα καλά δόκτορα πώς θα το κάνω αυτό? έχουμε και δουλειά... (αναρρωτική ούτε κατά διάνοια!) και μαμά που έρχεται αύριο!!!! Πόσα να αντέξει τούτο το έρμο κορμί πια? Πόσα????

ΥΓ δεν είμαι στη φώτο ναι...?
ΥΓ2 για τη μαμάκα μου πλάκα κάνω!!την περιμένω πως και πως.. απλά ρίχνω και μια μινι-γενική για καλό και για κακό!

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007

Burnt by the sun indeed...


Κάηκα! Κατακάηκα από τον ήλιο... Τίποτα άλλο δεν έχω να πω... Είμαι σαν τους τουρίστες που κοροϊδεύαμε τα καλοκαίρια... Aκόμα και κάτω από την ομπρέλα με βρήκε ο παλιο-ήλιος!και να φανταστείτε ότι δε βγήκα από εκεί, παρά μόνο όσο χρειαζόταν για να μπαινοβγαίνω στη θάλασσα και τα 5 λεπτά που σκέφτηκα να κάνω ηλιοθεραπεία το Σάββατο το πρωί στις 10.30. Όλον τον υπόλοιπο καιρό ήμουν σε μια ξαπλώστρα κάτω από την ομπρέλα! Τώρα ή το βιβλίο που διάβαζα φταίει (Οι πύλες της φωτιάς-Στιβεν Πρεσσφιλντ ~ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!) ή το τραγούδι που είχα στην ανάρτηση πριν φύγω... Περισσότερα όταν μου το επιτρέψει το δέρμα μου... και βεγγέρα στα "σπιτικά" σας τότε! Συγχωρέστε με, αλλά δεν μπορώ ούτε στιγμή μακριά από δροσερό νερό!!!
Α και το flamispray αξίζει τα λεφτά του-αν και spray...
Σας φιλώ από απόσταση!!!!
Πώς θα πάω δουλειά και αύριο???? Αχ αχ αχ...

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007

Τσεκ!




Μαγιό τσεκ!

Πετσέτα θάλασσας, αντηλιακό, καπέλο, αντηλιακή για το πρόσωπο, λάδι για τα μαλλιά, γυαλιά ηλίου τσεκ!

Mp3player («φορτωμένο») τσεκ!
2-3 αλλαξιές τσεκ!

1-2 βιβλία (για να τα βγάλω βόλτα, να πάρουν τον αέρα τους!) τσεκ!

Πόδια σουλουπωμένα τσεκ!

Εισιτήρια τσεκ!

Χαμόγελο, καλή διάθεση τσεκ!

(βασικά και πολλά άλλα..πώς αλλιώς θα γέμιζα 1 σακ-βουαγιάζ και μια άλλη τσάντα ώμου..? :D )



Έτοιμη για ένα ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο χαλάρωσης και κανακέματος από τους γονείς μου…
Φεύγω! Έχω ραντεβού με την ξαπλώστρα τέρμα αριστερά!!!!!

Πάω στον παράδεισό μας!!!!!
«Όπου η αγάπη για τη φύση είναι πάθος για ζωή! Ένα Αιγαιοπελαγίτικο νησί με δώδεκα βουνά, δεκαεννέα παραλίες, επτά Μεσαιωνικά κάστρα, ένα Βυζαντινό Μοναστήρι, διακόσια Εκκλησάκια, ένα σπήλαιο γεμάτο από φυσικούς θησαυρούς, ένα χωριό μνημείο, εκατό είδη πουλιών, αμέτρητα είδη λουλουδιών και βοτάνων, και πεντακόσιους κατοίκους.», όπως έχει πει κάποιος….

Καλά να περνάτε μέχρι να τα ξαναπούμε!!!
Θα μου λείψετε! Τα λέμε από Κυριακή βράδυ ή Δευτέρα … Σας φιλώ!!!!!!

Burnt by the sun-Sophie Solomon

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2007

Our supergirl....



Super Girl - Reamonn

You can tell by the way, she walks that she's my girl
You can tell by the way, she talks that she rules the world.
You can see in her eyes that no one is her chain.
She's my girl, my supergirl.

And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way
but I'm a supergirl, and supergirls don't cry.
And then she'd say, it's alright, I got home late tast night,
but I'm a supergirl, and supergirls just fly.

And then she'd say that nothing can go wrong.
When you're in love, what can go wrong?
And then she'd laugh the nightime into day
pushing her fear further long.

And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way
but I'm a supergirl, and supergirls don't cry.
And then she'd say, it's alright, I got home, late last night
but I'm a supergirl, and supergirls just fly.

And then she'd shout down the line tell me she's got no more time
'cause she's a supergirl, and supergirls don't hide.
And then she'd scream in my face, tell me that leave, leave this place
'cause she's a supergirl, and supergirls just fly

Yes, she's a supergirl, a supergirl,
she's sewing seeds, she's burning trees
She's sewing seeds, she's burning trees,
yes, she's a supergirl, a supergirl, a supergirl, my supergirl..



για όλα τα supergirls ...

και για το δικό μας... το μικρό μας... το κοριτσάκι μας...
(βασικά το τραγούδι-και όχι το βίντεο- είναι για το μικρό μας... που είναι ένα supergirl.... ας κλείσουμε τα μάτια λοιπόν και ας στείλουμε μια προσευχή για το κοριτσάκι μας...)

Τρίτη 24 Ιουλίου 2007

"Σκάστε" μου ένα χαμόγελο!



"Όσο φυτρώνουν βολβοί στο χώμα, εγώ θα δοξάζω τη ζωή και θα ονειρεύομαι! Κι όσο έχω τα μάτια μου ανοιχτά, θα κρατώ με τα δόντια την άγκυρά μου να μην ακούσω εκείνο τον ήχο το θλιβερό που κάνει όταν βουλιάζει στις λάσπες του λιμανιού..."



"Όταν νιώθεις πως βρίσκεσαι πάνω σ'ένα σωρό κοπριά, φύτευε φράουλες! "

από "Το χρώμα του φεγγαριού" της Α.Παπαδάκη

(αν συνεχίσω έτσι, θα το ανεβάσω σε λίγο όλο... πάντως σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!)



(δεν έχω ξεχάσει τις προ(σ)κλήσεις... θα ανταποκριθώ σε λίγες μέρες)

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2007

How fragile we are...



"Fragile" - Sting

If blood will flow when flesh and steel are one
Drying in the colour of the evening sun
Tomorrow's rain will wash the stains away
But something in our minds will always stay
Perhaps this final act was meant
To clinch a lifetime's argument
That nothing comes from violence and nothing ever could
For all those born beneath an angry star
Lest we forget how fragile we are

On and on the rain will fall
Like tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are how fragile we are

On and on the rain will fall
Like tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are how fragile we are
How fragile we are how fragile we are



όπως και αν το πει ή το δει κανείς είμαστε εύθραυστοι...
Καλό ταξίδι κ.Γ.

Σάββατο 21 Ιουλίου 2007

Έρχονται οι γονείς μου!!!!

Πλένω, ξεσκονίζω, σιδερώνω, μαζεύω… και φτου και από την αρχή! Είμαι μια Μαίρη Παναγιωταρά… Μια εργαζόμενη «κοπέλα», μια καλή νοικοκυρά… θα μου πείτε τι με έπιασε? Και με το δίκιο σας… έρχονται οι γονείς μου!!! Βασικά όχι σε μένα-εδώ, αλλά σε ένα νησάκι λίγο πιο πέρα! Για διακοπές! (και το επόμενο Σ/Κ θα πάω και γω!!!! ) Αλλά όσο και να το κάνεις η μαμά θα είναι σε απόσταση «ελέγχου»… Το ξέρω ότι θα πάνε διακοπές να ξεκουραστούν οι άνθρωποι, αλλά μια βόλτα από δω θα την κάνουν.. Και θα έρθει η μαμά μου να μου πει πάλι για τα πολλά καλλυντικά στο μπάνιο..για τις πολλές διάσπαρτες εφημερίδες… τα πολλά βιβλία… τα περιοδικά.. θα μου «γκρινιάξει», αν το ψυγείο είναι ακατάστατο… όχι, δεν είναι «μανιακή με την καθαριότητα» μια καλή νοικοκυρά είναι… η κόρη βρήκε λίγο «αλλού»… τι να κάνω βρε μάνα! Το προσπαθώ, αλλά μάλλον δεν το’χω… Η μαμά μου… η λατρεμένη μου μανουλίτσα! Τι και αν από μικρή μου φώναζε για το δωμάτιο μου, πόσο «αχούρι» ήταν! Ότι δεν έβγαζε άκρη με μένα, ενώ με τον αδερφό μου ποτέ δεν ασχολήθηκε.. Πάντα τακτικός ο μικρός! Εμένα ήταν βομβαρδισμένο τοπίο… Που ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί κάθε Σάββατο πρωί, όταν ήμουν μικρή, έπρεπε να βοηθώ στο μάζεμα του σπιτιού, σαν καλή κόρη… και όλο με έχωνε στο ξεσκόνισμα-μπλιαξ! Από εκεί μάλλον μου έμεινε, να βλέπω ξεσκονόπανο και να τρέχω μακριά, ενώ το σιδέρωμα το λάτρεψα… Κάθε Σάββατο τα ίδια… Η μανουλίτσα μου που, από μικρή που ήμουν, πηγαίναμε για μπάνιο στη θάλασσα, μέχρι και το Δεκέμβρη…και ας της έλεγαν οι συγγενείς «μα καλά εσύ! Το μικρό τι σου φταίει να το τραβολογάς χειμωνιάτικα στη θάλασσα?» και ας μην καταλάβαινα τι εννοούσαν… Εμένα μου άρεσε η θάλασσα τότε… ήταν πιο ζεστή από έξω.. αρκεί να μην είχε χιονίσει… τότε ήταν μπούζι! Κάναμε μπάνιο... κοκκίνιζαν οι μύτες μας και τα μάγουλά μας… αλλά γελάγαμε… γελάγαμε…ήταν οι στιγμές μας εκείνες… Η μανουλίτσα μου που, από τότε που τη θυμάμαι, ήταν με ένα τιμόνι στο χέρι να μας πάει και εμένα και τον αδερφό μου στα σχολεία, στα φροντιστήρια, στις προπονήσεις μας… να μη μας λείψει τίποτα… Κάποια πρωινά που έμενε η κορτίνα που οδηγούσε τότε και σπρώχναμε ο αδερφός μου, εγώ, τα ξαδέρφια μου και ο παππούς μας για να πάρει μπροστά. μας κοίταγε από τον καθρέφτη με απολογητικό ύφος… Η μανουλίτσα μου που ακόμα με παίρνει τηλέφωνο, για να μου πει ότι είδε εκείνο το ρούχο ή εκείνη την κουρτίνα για το σαλόνι και θέλει να μου την περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια και ας έχω εκείνη την ώρα δουλειά… Η μανουλίτσα μου που κάθε απόγευμα καλοκαιριού παίρνει τη μάνικα της γεώτρησης που έχουμε και καταβρέχει την αυλή, τον κήπο, το δρόμο έξω από το σπίτι μας…για δροσιά, όπως λέει… που έχει ένα κόλλημα με τις σκουληκόμυγες, όπως τις λέμε εμείς... Μόλις ακούσει καμιά να έχει μπει μέσα, κόκκινος συναγερμός!!!! Κλείνει πόρτες από όλα τα δωμάτια να τη στριμώξει στην κουζίνα… Και δε σταματάει μέχρι την εξουδετέρωση της συνήθως κοντά στον αποροφητήρα …Η μανουλίτσα μου που, όταν διορίστηκα εδώ, ήρθε το πρώτο σαββατοκύριακο να μείνει μαζί μου και όταν έφευγε, γιατί έπρεπε να πάει τη Δευτέρα στη δουλειά της, έκλαιγε στο αεροδρόμιο! Η μανουλίτσα μου που με παίρνει να μου πει ότι της λείπω.. οι κουβεντούλες μας… η παρέα που κάναμε… ότι από τότε που έφυγα έχασε τη φίλη της πάνω από όλα και μετά την κόρη της…Η μανουλίτσα μου που περιμένει, κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες, να πάει στο «νησί» της, να κυκλοφορεί με ένα μαγιό και ένα παρεό και να είναι όλη μέρα κάτω από το αλμυρίκι της…

Ο μπαμπάς μου δε νοιάζεται καθόλου για το σπίτι, πως θα είναι… την κόρη του να δει και τι στον κόσμο… Ο μπαμπάκας μου που από ό,τι λέει η μαμά μου είμαστε ολόιδιοι στο χαρακτήρα… θυμώνουμε, τσακωνόμαστε και φιλιώνουμε όλα με τον ίδιο τρόπο… Ο μπαμπάκας μου που όταν έρθει, θα μου δει το αμάξι, αν είναι όλα καλά… που θα παραπονεθεί για τα γόνατα του, ότι τον πονάνε… Ο μπαμπάκας μου που πάντα ήταν και είναι ο κουβαλητής μας… που πάντα έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ να μη μας λείψει κάτι… που πάντα λέει ότι αυτός δεν πέρασε όσο χρόνο ίσως να ήθελε μαζί μας, γιατί έφευγε το πρωί στις 6 και κάτι για τη δουλειά του και γύρναγε 7 στο απόγευμα και κάποιες φορές και πολύ πιο αργά… αλλά πάντα ήταν εκεί… ο ακοίμητος φρουρός μας… το στήριγμά μας… όταν ήμουν μικρή, μου λέει, ότι μου πηρέ μηχανή προβολής ταινιών, για να κάνω κάτι ενέσεις που έπρεπε όταν ήμουν άρρωστη…και δεν καθόμουν… Ο μπαμπάκας μου που πάντα αγόραζε τα καλύτερα για το σπίτι του -τηλεοράσεις, ηχοσυστήματα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάνεις και ας μην το καταλάβαινε ποτέ αυτό η μαμά… τι τα ήθελε όλα αυτά… Που ένα πράγμα του λέγαμε να πάρει από το σούπερ μάρκετ και αυτός γύρναγε με τρία… «Να έχουμε!», όπως έλεγε. Ο μπαμπάκας μου που τις προάλλες, που έμαθε για κάτι που έγινε στη δουλειά μου και με είχε στενοχωρήσει πολύ, με πήρε τηλέφωνο για να μου πει με πνιχτή φωνή «Εσύ με νοιάζει να είσαι καλά! Εσύ! Μη στενοχωριέσαι θα τη βρούμε την άκρη» και μετά μου το έκλεισε βιαστικά, γιατί δεν ήθελε να τον ακούσω που τον έπιασαν τα κλάματα.. Τον περήφανο γίγαντά μας… με καρδιά μικρού παιδιού… Ο μπαμπάκας μου που πλέον κατέθεσε τα χαρτιά του για σύνταξη και ονειρεύεται να πάει να φτιάξει ένα σπιτάκι στο νησάκι αυτό… και να περνάει εκεί το χρόνο του… που τώρα περιμένει και αυτός πως και πως να πάει στο νησί του, να βρει τους φίλους του, να πιει το πρωί το καφεδάκι του στου «βαλανιδιού» το καφενείο, να πάει να κάνει τη βουτιά του μετά και να κοιμηθεί το μεσημέρι κάτω από το αλμυρίκι πλάι στη μαμά…

Δεν ξέρω αν σας το είπα… ΑΛΛΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007

Ευχαριστώ... Τ'ακούς? Σ'ευχαριστώ...

Τ'απέφευγα σαν τι… Ίσως, γιατί δεν ήθελα να τα θυμάμαι… Ίσως, γιατί μου ξύπναγαν θύμησες άσχημες… Ίσως, γιατί πονάνε... Ακόμα πονάνε…Όμως τα τελευταία γεγονότα μου τα ξαναθύμισαν…
Σάββατο βράδυ πριν από κάποια αρκετά χρόνια… Μες στη νύχτα, ξυπνάω από φασαρία… Οι γονείς μου ήδη στο πόδι. Ο αδερφός μου ξυπνάει και αυτός. Έξω περνάει το φορτηγάκι του δήμου με τις σειρήνες να σκίζουν την ησυχία…Τις νικάει μια φωνή που ακούγεται «Ξυπνήστε! Έχουμε φωτιά… Καιγόσαστε…» Πώς να αντιδράσεις σ’ αυτό? Παγώνεις και ο χρόνος σταματά… Σου’ρχεται στο μυαλό η χτεσινή συζήτηση στο μπαλκόνι σας… «Με τόση ζέστη και τόσο αέρα να δεις που θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα…» Όσοι ζούνε κοντά στο δάσος δεν τα πάνε καλά με τον αέρα… Τον φοβούνται… Ξαναγυρνάς στο τώρα από τις φωνές… «Ξυπνήστε! Έχουμε φωτιά! Ξυπνήστε!» Ντύνεσαι στο λεπτό, παίρνεις το μαντήλι που έχεις δίπλα και βγαίνεις… Όλη η γειτονιά στο πόδι… Οι θείοι σου, οι θείες σου, τα ξαδέρφια σου, οι φίλοι σας, οι γείτονες… Μπαίνουμε στα αμάξια αμίλητοι και μόλις στριβούμε… Να' τος! Ο εχθρός! Κόκκινος μέσα στο μαύρο! Ο καπνός σε πνίγει… Πλησιάζουμε. Αφήνουμε τα αμάξια σε ένα καλό σημείο και πάμε… Μαντήλια στο πρόσωπο- κόβουμε κλαριά και πάμε.... Μικροί, μεγάλοι όλοι μια γροθιά… Οι πυροσβέστες ήδη εκεί… Οι γνώριμοί μας άνθρωποι , τόσα χρόνια μαζί πολεμάμε το κακό…Να σώσουμε το Ντράφι και την περιοχή μας… Κοινός ο στόχος… Κοινός ο εχθρός… Σα συνεννοημένοι από χρόνια χωριζόμαστε. Πιάνουμε τα πόστα μας και ξεκινάμε… Χτυπάμε τις φλόγες. Ξορκίζουμε το κακό. Αμίλητοι. Καπνός-στάχτες-φωτιά-άνθρωποι… Ένας τρελός χορός μέσα στο μαύρο… Ξαφνικά μια φωνή ακούγεται από πίσω μας…Ένας πυροσβέστης μας φωνάζει… «Φύγετε από εκεί! Σας κλείνει η φωτιά. Θα καείτε! Φύγετε τώρα!» Νιώθεις το κακό ότι σε έχει κυκλώσει. Ξέρεις, αλλά φοβάσαι να κοιτάξεις… Γυρνάει ο κ. Νίκος και φωνάζει «Φεύγουμε τώρα!» Γυρνάς και τι να δεις? Η φωτιά πάει να κάνει τον κύκλο της. Παρατάμε τα κλαριά και τρέχουμε… Το χώμα καίει, η ανάσα σου κόβεται. Λίγο ακόμα … Να βγω… Παναγιά μου βάλε το χέρι σου! Προλαβαίνουμε… Φεύγουμε… Ο άνθρωπός μας- ο σωτήρας μας έχει ήδη χαθεί μέσα στη φωτιά… Κάπου αλλού τον φώναξαν… Το δάσος μας καιγόταν και σε άλλες μεριες… Τελικά και τούτη τη φορά αυτή η πλαγιά σώζεται…όμως όχι μόνο αυτή… Τον ψάξαμε.. Ίσως δεν τον αναγνωρίσαμε μέσα στη νύχτα.. Ήταν τόσοι πολλοί… Όλοι σχεδόν ίδιοι μέσα στους καπνούς και στο σκοτάδι.. Όλοι τους ήρωες! Τον ψάξαμε να του πούμε ένα ευχαριστώ… Είπαμε τόσα πολλά σε όσους βρήκαμε μπροστά μας.. Σε αυτόν όμως όχι…
Νικήσαμε το κακό και αυτή τη φορά… Το λιγότερο που θα μπορούσαμε μετά… Καφεδάκια και νερά για όλους… Τόσα χρονιά το συνηθίσαμε… και εμείς και αυτοί… Μετά τη νίκη! Καφέδες και νεράκια… Σε όσους έμεναν πίσω.. Για το φόβο της αναζωπύρωσης… Από όχημα σε όχημα.. Σε καπνισμένους ανθρώπους, κατάκοπους, αλλά πάνω από όλα ήρωες! Τους ήρωές μας…
Χρόνια το ίδιο σκηνικό (περιπολίες, πόλεμος με τη φωτιά, επαγρύπνηση)… Χρόνια ολόκληρα, μέχρι το μεγάλο κακό… που τα έκαψε όλα… Αλλά αυτό πονάει παρά πολύ… Μιαν άλλη φορά ίσως… Μιαν άλλη φορά…

Η μονή φωτιά που θέλω να καίγομαι μόνο μέσα της είναι αυτή...


αλλά κυρίως αυτή..
Φωτιά

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Μπάμπης Στόκας
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Η αγάπη που νιώθω για σένα είναι φωτιά,
φοβάμαι μήπως καώ όπως παλιά
Τότε που έγειρα πιο πέρα χωρίς ψυχή
χωρίς αέρα μακριά

Φωτιά
Φωτιά

Το μίσος που νιώθω για μένα μαύρη σκιά,
φοβάμαι μήπως μέσα μου πει και γίνει φωτιά
Και νιώσω σαν μια καταιγίδα
χωρίς λιμάνι και ελπίδα

Φωτιά
Φωτιά




(αν το βρείτε ακούστε το στην πρώτη εκτέλεση των πύξ λαξ... είναι εκπληκτικό τραγούδι... Δυστυχώς στο youtube δεν υπήρχε.)

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007

Μη δίνετε τα άγια στα σκυλιά...

Άλλο είχα σκοπό να γράψω άλλο ανεβάζω... οι εξελίξεις πάντα με προλάβαιναν... πάντα με έβρισκαν... σαν ένα κρυφτό... μετράς? μετράω...
1 2 3...

"Μη βιάζεσαι να ξεπουλάς σε μικροπωλητές το θησαυρό που'χεις μαζέψει στην ψυχή σου. Όση ανάγκη και αν έχεις. "Μη δίνετε τα άγια στα σκυλιά", έλεγε ο Χριστός. Μεγάλη κουβέντα αυτή..."
Το χρώμα του φεγγαριού- Α.Παπαδάκη...

Kατά Ματθαίον Eυαγγέλιο:
(από την "επί του όρους ομιλία του Ιησού") κεφ.ζ'(7) στ. 6

"Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶνἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς."

και σε μετάφραση...

"Mη δώσετε αυτό που είναι άγιο στα σκυλιά ούτε να ρίξετε τα μαργαριτάρια σας μπροστά στους χοίρους, μήπως τα καταπατήσουν με τα πόδια τους και στραφούν και σας ξεσκίσουν"

από όρθρος.org

Μη δίνετε τα άγια στα σκυλιά λοιπόν... όση ανάγκη και αν...

αφιερωμένο...
γιατί το'παμε... ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό...

Ει "μαν" κοίτα μπροστά...


μ'ακούτε εσείς εδώ?
Φεύγω... φεύγω...


κλείστε τα μάτια και ταξιδέψτε...

Τρίτη 17 Ιουλίου 2007

Ο ίκαρός μας...

Όχι, δηλαδή είχα άδικο που είπα ότι η φωτογραφία θα πετάξει ψηλά με τον ίκαρό μας ?
Διαβάστε και σεις όσα τα χείλη δεν μπορούν να πουν... και στροβιλιστείτε μαζί του...
Να'σαι καλά γλυκέ μου...
Αυτό είναι το μουσικό χαλί με το οποίο ο ίκαρος μάς ταξιδεύει ψηλά στον ουρανό του...

Norah Jones - What I am to you?


το απογείωσες...

Σ' ευχαριστώ...

ενημέρωση 22/07 zoaki σ'ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου...Εσύ το έστειλες στον παράδεισο.. Σ'ευχαριστώ!!

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007

Το γράμμα...

Πήρα την ακόλουθη πρόσκληση από το βασίλη για να γράψω γι'αυτήν την εικόνα... Ομολογώ ότι στην αρχή δίστασα μετά απο το υπέροχο κείμενο που έγραψε ο ίδιος... όσο κοίταγα την εικόνα όμως τόσο χανόμουν μέσα της... και όσο χανόμουν τόσο εύρισκα τα ακόλουθα λόγια να της πω...




Χάρη μου,
αυτό είναι το περίφημο σπίτι μας δίπλα στη λίμνη. Επιτέλους, ο μικρός μας παράδεισος είναι έτοιμος… Το ξέρω Χάρη μου ότι γκρίνιαζες που ξοδέψαμε σχεδόν όλο μας το εφάπαξ, για να το αγοράσουμε και να το φτιάξουμε από την αρχή.. Αλλά μωρό μου όταν το είδαμε και γω και ο μπαμπάς δε χρειάστηκε να το σκεφτούμε ή να το συζητήσουμε. Πάντα μου άρεσε αυτό με τον μπαμπά σου... που ποτέ δε χρειάστηκε να λέμε πολλά, με ένα βλέμμα τα λέγαμε όλα. Κατευθείαν πήγαμε και το χαζεύαμε από κοντά. Μ’άρεσε που, πριν καλά καλά μάθουμε αν το πουλάνε, είχαμε αποφασίσει που θα βάλουμε το καθετί… και μάντεψε μικρέ μου που… όλα απέναντι από το τζάκι! (θυμάσαι που, όταν ήσουν μικρά εσύ και η αδερφή σου, σας λέγαμε, για όταν πήγαμε να αλλάξουμε κάτι δώρα του γάμου, ότι όλα που παίρναμε τα βάζαμε απέναντι από τζάκι? ) τελικά μας είχε μείνει απωθήμενο αυτό… Το τζάκι ! και μάντεψε άγγελε μου, έχουμε επιτέλους το δικό μας τζάκι…Μας πήρε τόσα χρόνια να το αποκτήσουμε και επιτέλους το έχουμε! Το τζάκι μας… Φαντάσου τη λαχτάρα μας, που το ανάψαμε καλοκαιριάτικα! Ίσως κάποιες πάπιες, που είναι πλέον η μόνιμη παρέα μας να απόρησαν, αλλά αν μας έβλεπες, θα καταλάβαινες! Είχαμε καθίσει μες στο καλοκαίρι και χαζεύαμε στο τζάκι… Δυο ονειροπαρμένοι βλέπαμε μέσα στις φλόγες, όλη μας τη ζωή… Τη γνωριμία μας, το γάμο μας, τη γέννηση εσένα και της αδερφής σου, το χαμό δικών μας ανθρώπων, τους γάμους σας, την πρώτη μας μέρα σα συνταξιούχοι, τη γέννηση των μικρών μας νέων αγγέλων… Που λες Χάρη μου, εδώ με τα σπουργιτάκια έχουμε τον πρωινό μας όρθρο και με τους γρύλλους τον εσπερινό μας…Τα πάντα τα κανονίζει ο πατέρας σου. Πάντα ήταν ο κουβαλητής… Τίποτα να μη λείψει στο σπίτι, στα παιδιά σε μένα… Ακόμα και στα δύσκολα την οικογένεια μας έβαζε πρώτα.. Το σπίτι μας… Ο ιδανικός αϊτός που με τις φτερούγες του μας σκέπαζε όλους και μας έκλεινε στη φωλιά μας…Μακριά από το κακό.. από τη στενοχώρια… Χάρη μου, μωρό μου, ναι ακόμα μωρό μου σε λέω, τώρα είναι έτοιμο το σπίτι μας να έρθετε με τα παιδιά… Να πεις και στην αδερφή σου να έρθετε μαζί… Μια Κυριακή…Πάντα μου άρεσαν οι Κυριακές! Το θυμάσαι? Θυμάσαι που μου γκρίνιαζες, γιατί ήθελα να τρώμε όλοι μαζί την Κυριακή το μεσημέρι? Πάντα την είχα για ημέρα της οικογένειας.. Γι' αυτό χαρά μου και ας μην το καταλάβαινες μικρός… Όλες οι άλλες μέρες δε με πείραζαν, οι Κυριακές με πείραζαν να τρώμε μόνοι μας, ο μπαμπάς σου και εγώ. Να’ρθείτε! Τώρα είμαστε έτοιμοι να σας δείξουμε το μικρό μας παράδεισο και ας μην καταλαβαίνετε εσύ και η αδερφή σου, γιατί παρατήσαμε την πόλη και τις ανέσεις της… Για τούτη εδώ την όαση! Ο φόβος σας : «Δεν είστε κοντά σε ένα νοσοκομείο βρε μάνα…» Δεν πειράζει καλέ μου. Έχω τον μπαμπά σου και αυτός εμένα. Αν κάτι τύχει δε θα είμαστε μόνοι. Είστε και σεις. Η αγάπη σας μας δίνει ζωή. Εξάλλου ο μπαμπάς σου είναι το σπίτι μου...
Ο μπαμπάς σου εδώ έχει ξανανιώσει. Κάνει όλη μέρα αυτό που λάτρευε- ψαρεύει.! Και ας γκρινιάζω καμιά φορά που φεύγει χωρίς καπέλο. Σα μικρά παιδιά κάνουμε. Μια φορά καθόμασταν στην περίφημη κούνια μας-την πήραμε και αυτή μαζί μας- και ακούγαμε «τα τραγούδια μας», όπως τα λέτε εσείς… Δε θα το πιστέψεις αγάπη μου.. Μας πήρε ο ύπνος εκεί αγκαλιασμένους και σκεπασμένους με την κόκκινη καρό κουβερτούλα μας, την ψιλή (τη θυμάσαι? Αυτή που πάντα σκέπαζα εσάς…) Από μέσα ακουγόταν το «αχ κορίτσι μου»… Ο μπαμπάς σου έσκυψε και μου έδωσε ένα φιλί στα μαλλιά και μου ψιθύρισε στ’ αυτι «Αυτό είσαι! Πάντα το κορίτσι μου…» Μπορεί να έφτασα τα 70,όμως ο μπαμπάς σου ακόμα μου λέει πως είμαι το κορίτσι του!
Χάρη μου σου στέλνω και χάρτη της περιοχής, αν και είμαι σίγουρη ότι η λαχτάρα μας θα σας φέρει κοντά μας. Να πάρετε μπουφανάκια για τα μικρά για το απόγευμα. Έχει ψυχρούλα εδώ…Τα μικρά… τι μικρά δηλαδή.. Αλλά θα μου πεις εδώ για μένα πάντα θα είσαι εσύ ο μικρός μου… Περιμένω γράμμα σου καρδούλα μου… Μη με πάρεις στο κινητό…Μη μου στείλεις μήνυμα.. Ξέρεις ότι μου αρέσει να μυρίζω στο χαρτί εσένα… Σου στέλνω την αγάπη μου και να πεις στην αδερφή σου ότι η πρόταση είναι και γι' αυτήν. Θα της στείλει γράμμα ο μπαμπάς (ακόμα και αυτό μοιάζουμε…). Πάντα έτσι ήσασταν…εσύ ο μικρός μου… και η Μαρία μας η μικρή του μπαμπά ..μοιρασμένα τα «μου».. Μια η αγάπη και για τους δυο.
Σε φιλώ
Η μαμά

Υ.Γ.1 Σ'ευχαριστώ βασίλη στο είπα και στο "σπιτικό" σου... που μου έδωσες αυτό το "δώρο"...
Υ.Γ.2 Δεν το έχω ξανακάνει και σχεδόν τρόμαξα που μου βγήκε με τόσο "πάθος"... Κάθισα κάτω και μου βγήκε λες και περίμενε εκεί...
Υ.Γ.3 Δεν το ξαναδιαβάζω, γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη ότι μπορεί και να μην το βάλω...
Υ.Γ.4 Το "δώρο" πάει στον αδερφό μου να συνεχίσει (και επειδή δεν έχει ακόμα σπιτικό, θα τον φιλοξενήσω στο δικό μου, όποτε είναι έτοιμος...)
Υ.Γ.5 Από όσους έχουν σπιτικό... χτυπάει το κουδούνι στον ηλία (να δούμε πως ένα ποιήμα θα δεθεί μαζί της), στον χωρίς σχόλια-απόστολο (γιατί μας αρέσει το μαύρο...), στον ίκαρο (για να τη δούμε να πετάει ψηλά δίχως να καούν τα φτερά της), στον κλέαρχο (γιατί μένει σε νησί και θα ξέρει από τέτοια τοπία) και στο γλυκό μας zoaki (γιατί τελικά η ζωή την χαρακτηρίζει...)
Υ.Γ. Αφιερωμένο στον μονάκριβό μου...

Κυριακή 15 Ιουλίου 2007

H απέναντί μου…

Ή μάλλον η απέναντι διαγώνιά μου… Η γυναίκα φαινόμενο! Η γυναίκα Μαραντόνα και Πελέ μαζί! Η γυναίκα-στόμα…Η γυναίκα-γκρίνια… Απορώ που βρίσκει την όρεξη να τσακώνεται με το μισό δρόμο (βασικά με όλο θα είχε τσακωθεί, αλλά δουλεύει κιόλας… ή τουλάχιστον έτσι νομίζω…)
Έτοιμοι λοιπόν? Μeet my neighbour!!!!
Γύρος α’! Είναι η γυναίκα που, ενώ δεν αφήνει ούτε κουνούπι να πετάει όταν αυτή κοιμάται, δεν κάνει το ίδιο και για τους άλλους! Τις προάλλες τσακωνόταν με έναν ταλαίπωρο απέναντι, γιατί από τον αέρα χτύπαγε η μια μπαλκονόπορτά του (την οποία ο δυστυχής είχε αφήσει ανοιχτή να αεριστεί το σπίτι, καθώς αυτός έλειπε -ακούσαν ακούσαν- στη δουλειά του…) και δεν την άφηνε να κοιμηθεί… Μόλις επέστρεψε ο έρμος στο σπιτικό του και πριν προλάβει να βγει από το αμάξι τον «άρχισε»… Εκεί να δείτε σκηνικό η μια από πάνω, από το 2ο όροφο να ωρύεται και να χτυπιεται και να βρίζει και ο άλλος με τη σακούλα του σούπερ μάρκετ στο χέρι να απαντάει, μόλις ξεπέρασε το αρχικό σοκ! Τελικά αφού αναφερθήκαν όλα τα συμπαθή και όχι μόνο τετράποδα ζωντανά, μετά από 15 λεπτά τσακωμού και αφού κατέληξαν ότι ο κύριος είναι «Βλάχος» και η κυρία «Λάμια» ηρέμησαν… και φυσικά από τη φασαρία κανείς δεν κοιμήθηκε στο τετράγωνο…

Γύρος β’! Μεσημέρι γυρνάς από τη δουλειά κατάκοπη, συγχυσμένη και το μόνο που θες είναι να κανείς ένα γρήγορο μπανακι και να ξαπλωωωωωωωωωωωωωωωσεις… Αμ δε…αμ δε… ματαλέγω! Εκεί που έχεις ηρεμήσει και αρχίζεις να μετράς τα χαρωπά προβατάκια που πηδούν ένα φράχτη στην εξοχή, ακούς «Έλα δω! Έλα δω σου λέω!» Δε αναρωτιέσαι καν ποια είναι.. Ξέρεις! Απλά σκέφτεσαι με ποιον έρμο τα έχει βάλει πάλι.. Ηρεμία της τάξεως του dt και πάλι «Έλα εδώ σου λέω τώρα!» Υποψιάζομαι ότι τα έχει βάλει με το γιο της… που το παιδάκι το έχει λυπηθεί η ψυχή μου από τις φωνές και το μάλωμα-αυτό και που αναπνέει θα το κάνει, όταν δεν είναι η μάνα του εκεί και φυσικά αθόρυβα να μην την ενοχλήσει … Ξανά ηρεμία…Γυρνάς πλευρό, παίρνεις το μαξιλάρι αγκαλιά, σκεπάζεις το αυτί σου και νιώθεις σαν τον Ντόναλντ Ντακ, όταν πάει να κοιμηθεί και τα ανιψάκια τον ξυπνάνε… και τότε έρχεται η χαριστική βολή! «Έλα εδώ σου λέω! Όταν σου μιλάω εγώ θα κάθεσαι σούζα να με ακούς! Δε θα με αγνοείς εσύ! Εδώ όλη την οικογένεια έχω σούζα εσύ θα μου τη γλιτώσεις?» «Όχι αυτό, λέω, πρέπει να το δω!» και βγαίνω στο μπαλκόνι. Την ίδια γνώμη πρέπει να είχαν και τα άλλα "μπαλκόνια" και έχουμε βγει όλοι και χαζεύουμε… Στοιχήματα πέφτουν.. «Να δεις που θα λέει στη μάνα της.» «Μπα στον πατέρα της» «Μπα κανά κατοικίδιο θα πήραν» και εκεί που σκέφτομαι πού να ποντάρω, βγαίνει τρέχοντας ένα μαύρο σκυλάκι –μωρό σχεδόν από την πόρτα της στον κήπο (ξέχασα να πω ότι έχουν ένα διώροφο, όπου μένουν ισόγειο: γονείς της, πρώτος όροφος : θαρραλέοι ενοικιαστές και δεύτερος όροφος: αυτή και η οικογένεια της. Στο ισόγειο έχουν κήπο και μια απλώστρα σε μόνιμη βάση και το σπίτι το έβαψαν πρόσφατα πράσινο! Ούτε εγώ που είμαι τρελή παναθηναϊκός δε θα το έκανα αυτό!!! Πράσινο δεν είναι το χρώμα της ζήλειας? –αρωτω :p ) Λοιπόν, το έρμο το σκυλάκι έχει βάλει την ουρά στα σκέλια και τρέχει με τα αυτιά του να έχουν σηκωθεί από την τρομάρα! Και η κυρία από πίσω να τρέχει με τη σαγιονάρα στο χέρι, ενώ το ταίρι της το έχει το αριστερό της πόδι… «έλα εδώ του φωνάζει! Όταν σου μιλάω εγώ δε θα με αγνοείς εσύ! Έλα δω! » Όχι, δηλαδή να δω το σκυλάκι να απαντάει στην κυρία και τι στον κόσμο! Τέλος πάντων αφού το έρμο το ζωντανό τρέχει, καταφέρνει να χωθεί κάτω από μια καρέκλα κήπου... Όμως ο Μαγκάιβερ το βρίσκει και το πιάνει, από το πόδι παρακαλώ! Και το τραβάει εξω.. Το σκυλί αρχίζει να κλαίει. Ένα παιδάκι από το παραδίπλα μπαλκόνι της βάζει τις φωνές «Μα καλά τι κάνετε εκεί? Το πονάτε δεν το βλέπετε?» και τότε παρατάει το σκυλάκι και αρχίζει το παιδάκι! «τι μιλάς εσύ τώρα? Νοιάζεσαι για το σκύλο? Εσύ που τις προαλλες έριξες με την μπάλα τις γλάστρες της Μαίρης και ούτε που της το είπες! Αλλά εγώ σε είδα κακομαθημένο!» Το παιδάκι μπαίνει μέσα κατακόκκινο και η κ. Μαίρη έχει μείνει στήλη άλατος που επιτέλους έμαθε ποιος χάλασε τον κάκτο της… Ο μόνος κερδισμένος από την ιστορία είναι ο σκύλος που την έχει κοπανήσει και έχει κρυφτεί ξανά μέσα στο σπίτι κάπου… Επειδή όμως την απορία την είχαμε, ρωτάει μια άλλη κυρία «Μα καλά τι σου έκανε το ζωντανό?» «Μου μαγάρισε την μπουγάδα!» Εμ μαντάμ το σκυλί δεν είναι έπιπλο και ειδικά όταν είναι μικρό να παίξει θέλει… πού να ξέρει τι εστί μπουγάδα! Και να σημειώσω πως η μπουγάδα είναι στην απλώστρα που είναι στο ισόγειο στην αυλή… και το ζωντανό απλά πέρασε ανάμεσα από τα ρούχα της! Πάνε 2 μήνες τώρα και ακόμα φυσικά το ζωντανό δεν έχει μάθει να μην περνάει απο την μπουγάδα της, οπότε όταν έχουμε τέτοια σύμβαντα το μαθαίνουμε οοοοολοι στη γειτονιά…
η εκδίκηση είναι κοντά όμως!!!


Γύρος γ’! Η κυρία έχει ένα θέμα με το πάρκινγκ μπροστά από το σπίτι της! Έχει και γκαράζ, αλλά το έχει κλειστό! Όμως δε θέλει να της παρκάρουν και αμάξια μπροστά από εκεί! Οπότε καταναλώνονται 1 θέση για το γκαραζ, άλλες 2 για τα αμάξια τους, συν μια για του πατέρα της και άλλη μια τουλάχιστον, γιατί θέλει να έχει άπλα…Να μην στριμώχνεται βρε αδερφέ! Και όλα αυτά πρέπει να παρκάρουν μπροστά από το σπίτι τους! Και σ’ αυτά να προσθέσω και δυο των ενοικιαστών (που όμως τα έρμα τα παιδιά παρκάρουν όπου βρουν, εκτός από εκεί). Οπότε όταν κάποιο λείπει τη θέση του καταλαμβάνουν καρέκλες, καφάσια, τραπεζακια και το θεϊκό… Μια φορά και η απλώστρα!!!! Δηλαδή άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε! Μια απλώστρα με κάτι πατάκια απλωμένα στο δρόμο… Και η «μαμά» από μέσα να κοιτάει μπας και της τα βουτήξει κανείς! Μια φορά έκανα το λάθος, καθώς δεν είχα δει τον εξοπλισμό στο δρόμο να παρκάρω εκεί και γω…ε ρε γλέντια! Ε ρε γλέντια! Πάω Δευτέρα πρωί πρωί να πάρω το αμάξι μου για να παω στη δουλειά (που σημειωτέον φεύγω 7 παρά!!!!!) και αρχίζουν το λιβάνισμα «Εμ είδες οι Αθηναίοι? Παρκάρουν όπου βρουν! Κανένας σεβασμός! Και το βάζουν και χάλια! Τι να πει κανείς?» Κοιτάζω ποσό χάλια έχω παρκάρει και βλέπω ότι έχω παρκάρει στη γωνία ακριβώς και μη σας πω και λίγο έξω στο δρόμο και πίσω μου έχει χώρο να παρκάρει το σμαρτ που έχουν…το οποίο το είχαν ανεβάσει στο πεζοδρόμιο και εγώ τελικά για να βγω έκανα όπισθεν …Αλλά όχι δεν είχα αφήσει χώρο για νταλίκα, όπως θα ήθελαν! Τελικά αφού δεν έχω χειρότερο από το να σε αρχίσουν πρωί πρωί και δει Δευτέρα στα ευαγγέλια, δίνω τόπο στην οργή (κάτι τέτοιες ώρες αναρωτιέμαι ποσό καλός άνθρωπος είμαι :p και ότι πρέπει να πάρω θέση στον παράδεισο κέντρο-κέντρο!) και απλά απαντώ «Και σεις να έχετε μια καλή βδομάδα! Αλλά ναι δεν είχα αφήσει χώρο για να παρκάρει αεροπλανοφόρο! Ένα σμαρτ νόμιζα ότι είχατε! Καλορίζικο λοιπόν το νέο όχημα!» Ε μα… και φεύγω! Στο δρόμο προς τη δουλειά κοντεύω να τρακάρω.. μου έχουν πάρει τη θέση στο πάρκινγκ και λερώνομαι με τον καφέ! (άλλη μια φορά μου έχει τύχει αυτό στη ζωή μου…και πάλι πρόσφατη! αλλά μάλλον από άλλο λόγο..λέω εγώ τώρα... :P ) Αφού σκέφτομαι να κάνω κανά ξορκισμό του κακού, αποφασίζω να μην ξαναπαρκαρω εκεί ποτέ! Και ας χρειαστεί να ψάχνω ώρες για θέση! Ποτέ! Ξου ξου…

Γύρος δ’! Παρκάρισμα! Ο χάρος! Ο ΧΑΡΟΣ! Παρκάρισμα με το αυτί δεν είχα ξαναδεί! Και όμως υπάρχει! Πάει να παρκάρει και είναι θέαμα μοναδικό! (αρκεί να μην έχεις το μπροστινό ή το πίσω αμάξι, γιατί τότε ένα εγκεφαλικό ή ένα έμφραγμα δεν το γλιτώνεις...) Απόπειρα πρώτη με τη «μούρη»! μπαααα τζίφος! (μα καλά μπορείς να μπεις με τη μούρη? –αρωτώ ξανά!) Απόπειρα δεύτερη με τον «κ@λ@»! κάτι παλεύεται… όπισθεν και τσιτώνει το γκάζι… γκουπ! Επαφή πρώτη… πρώτη ταχύτητα ξανά και πάμε.. ξανα όπισθεν μανούβρα και γκουπ! Τελικά αφού κάνει πόσες φορές τα συγκρουόμενα παρκάρει! Και τότε βγαίνει ο άντρας της γιατί ξέχασα να πω ότι συνήθως του άντρα της χτυπάει και την αρχίζει στα «γαλλικά»… Αλλά μετά επανέρχεται η φυσική τάξη των πραγμάτων με αυτή από πάνω και τον άντρα να γράφει τιμωρία «Δε θα ξαναφωναξω στη γυναίκα μου! Και ειδικά στο δρόμο!» και όρθιος με το ένα πόδι μαζεμένο!

είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αυτή θα μπορούσε να το κάνει αυτό...


και αυτό


και όλα αυτά



και αυτά!


Έχει ακόμα πολλούς γύρους η ιστορία που θα τους αναφέρω εν καιρώ… Τόμους έχω να γράψω με την απέναντι μου…Ωχ ωχ πάλι την ακούω.. Λες να με είδε ότι θα γράψω γι’αυτήν? Παναγιά μου!!! Μονό να μην πέσω στο στόμα της… Αρχίζω να γράφω και γω την τιμωρία μου… πάω… «Δε θα ξαναμιλήσω άσχημα για την απέναντι μου!» Άλλες 499 φορές μου απομένουν… :p

ΥΓ Μετά από τα παραπάνω, όποιος με ξαναπεί περίεργη, να του κολλήσει το enter στο πληκτρολόγιο!!!! Τ’ ακούς φανταστικέ αδερφούλη μου??? :D

Σάββατο 14 Ιουλίου 2007

Σάββατο βράδυ-Κώστας Καρυωτάκης

"Σάββατο βράδυ ανοίγουνε στο δρόμο σα λουλούδια οι απλές καρδιές,
παθητικά ν’ ανέβουνε τραγούδια,
που, τη χαρά ή του απαλό τον έρωτα ψάλλουν πόνο,
ενώ για μένα η εβδομάδα ετελείωσε και μόνο…"

Σάββατο βράδυ-Κώστας Καρυωτάκης

Απλά ένα Σάββατο εδώ… μακριά… και πάλι… αλλά που θα μου πάει θα αλλάξει αυτό… λίγο ακόμα έμεινε… λίγο…

μοναξιά μου όλα / πυξ-λαξ



εσύ εκεί / πυξ-λαξ

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2007

Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία...

Το είχα διαβάσει από την ΕΥΑ (τη γνωστή παραγωγό του φοινικοραδιοφώνου που ακούμε συχνά και ας μην της το έχουμε πει ποτέ δημόσια...) στο in-out και σκέφτηκα να το βάλω και εδώ με την άδεια της φυσικά... έτσι για να δροσιστούμε μέσα σ'αυτήν τη ζέστη... πάμε λοιπόν...

Ο τοίχος είχε τη δική του Ιστορία ...

Τα συνθήματα στους τοίχους των πόλεων πάντα ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία. Καθένα απʼ αυτά αποτελεί μια ξεχωριστή κατηγορία τέχνης και την μοναδική έκφραση μιας φωνής που δεν έχει άλλο τρόπο να ακουστεί.

Επειδή λοιπόν, «αν ο Θεός ήθελε να μην γράφουμε στους τοίχους, θα έδινε τις 10 εντολές σε τετράδιο», παρακάτω ακολουθούν ορισμένα από τα ωραιότερα ( μερικά εκ των οποίων βέβαια δεν ταυτίζονται με τις απόψεις μου περί του κόσμου, αλλά εδώ ισχύει το περίφημο "Διαφωνώ με ό,τι λες, όμως υπερασπίζομαι του δικαιώματος σου να το λές" )

«Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε.»
(λεωφόρος Αλεξάνδρας, Αθήνα)

«Αν τα λάθη διδάσκουν, τότε έχω καταπληκτική μόρφωση.»
(οδός Μπενάκη, Αθήνα)

«Η χώρα καταστρέφεται από την αδιαφορία, αλλά τι με νοιάζει εμένα?»
(λόφος Στρέφη, Αθήνα)

«Δεν φοβάμαι τίποτα, Δεν ελπίζω τίποτα, Ι am a free man.»
(πλατεία Αγ. Κήρυκου, Ικαρία)

«Θέλω να γίνω αυτό που ήμουν τότε που ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα.»
(πλατεία Εξαρχείων, Αθήνα)

«Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά μας τοίχους.»
(Ψυρρής, Αθήνα)

«Ο Χριστός δίδαξε και πέθανε. Οι καθηγητές τι περιμένουν ?»
(Ε.Μ.Π., Αθήνα)

«Κολόμβε, γαμώ την περιέργειά σου.»
(Decadence, Αθήνα)

«Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του.»
(πλατεία Εξαρχείων, Αθήνα)

«Φονιάδες των Ψαριών, Πελεκάνοι.»
(οδός Γερουλάνου, Αργυρούπολη)

«Η μαμά μου λέει ότι αν δεν έχω πέσει στο κρεβάτι μέχρι τις δέκα και μισή, θα πρέπει να γυρίσω σπίτι.»
(Ποτοπωλείον, Αθήνα)

«Μόνο τα καλά κορίτσια κρατάνε ημερολόγιο. Τα κακά δεν έχουν χρόνο.»
(Dark Sun, Αθήνα)

«Διατηρείτε την Αθήνα καθαρή. Πετάτε τα σκουπίδια σας στον Πειραιά.»
(Μεταξουργείο, Αθήνα)

«Ο Χριστός πέθανε, ο Αινστάιν πέθανε, και Εγώ δεν αισθάνομαι καλά τελευταία.»
(Aν club, Αθήνα)

«Ζαλίζομαι. Σταματήστε τη Γη να κατέβω.»
(Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη)

«Συμμετέχω, Συμμετέχεις, Συμμετέχει, Συμμετέχουμε, Συμμετέχετε, Αποφασίζουν.»
(οδός Σινώπης, Αθήνα)

«Μήπως ήρθε η ώρα να πεθάνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην χώρα που τους γέννησε ?»
(οδός Σινώπης, Αθήνα)

«Τα γκαζάκια δεν είναι μόνο για καφέδες.»
(οδός Παπαδιαμαντοπούλου, Αθήνα)

«Έγχρωμη TV, Ασπρόμαυρη Ζωή.»
(οδός Στουρνάρα, Αθήνα)

«Μην τα περιμένετε όλα από την Αστυνομία. Χτυπηθείτε μόνοι σας.»
(Παπασωτηρίου, οδός Στουρνάρα, Αθήνα)

«Η Βία δεν είναι Λύση, η Λία όμως είναι Βίσση.»
(Μύθος, Ρέθυμνο)

«Δεν υπάρχουν παθητικοί καπνιστές, μόνο αντιπαθητικοί αντικαπνιστές»
(T.E.I ., Αθήνας)

«Το Lifestyle είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο.»
(Γκάζι, Αθήνα)

«Θεσσαλονίκη, η μόνη πόλη που γράφεται με δύο Σίγμα και προφέρεται με δύο Λάμδα.» (Μύλος, Θεσσαλονίκη)

"ΦΡΟΝΗΜΑ και όχι φρόνιμα"
σε ένα τοίχο στην Λεμεσό(Κυπρος) πριν το δημοψηφισμα για το σχέδιο Ανάν..

by eva

άντε και καλές βουτιές... είτε στη θάλασσα είτε στη ζωή...

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007

«Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό….»

«Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό….»
Αφιερωμένο σε κάποιους κατ’ ευφημισμό ανθρώπους… Εύχομαι ειλικρινά να μη σας δώσει ο Θεός ούτε το μισό πόνο απ’ όσο μου έχετε δώσει όλα αυτά τα χρόνια… Ένα ευχαριστώ που με κάνετε πιο δυνατή μέρα με την ημέρα…
«Όσο για τους κατεστραμμένους ανθρώπους, να ξέρεις ότι είναι επικίνδυνοι, γιατί ξέρουν τον τρόπο να επιβιώνουν…»
Πυξ-Λαξ

Τρίτη 10 Ιουλίου 2007

Tέσσερα τραγούδια- ένας Θεός...

Ο Γιάννης Πλούταρχος είναι η αδυναμία μου και τα τραγούδια του έχουν συντροφεύσει-σημαδέψει πολλές στιγμές σημαντικές της ζωής μου... Με αφορμή την παρουσίαση της νέας του δουλειάς σήμερα είπα να μας συντροφεύσουν οι στίχοι από τέσσερα νέα του τραγούδια (όσα βρήκα στο ίντερνετ)...

Έλα...

Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Ζακ Ιακωβίδης
Πρώτη εκτέλεση: Τζένη Βάνου
Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Πλούταρχος

Έλα
Έστω και μέσα στ' όνειρό μου
χτύπημα στο τηλέφωνό μου
Έστω σαν θύμηση πικρή

Έλα
Έστω σαν ζάλη στο πιοτό μου
φοβάμαι για τον εαυτό μου
όσοι αγαπούν νοιώθουν μικροί

Έλα
Μια τελευταία χάρη κάνε
ήμουν δική σου όσο να 'ναι
δεν ήμουν ένας αριθμός

Έλα
Τρέμω τη νύχτα πού 'μαι μόνη
έγιναν θάλασσες οι πόνοι
κι η απουσία σου βαθύς γκρεμός


Ερωτά μου ανεπανάληπτε

Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Γιώργος Κατσαρός
Πρώτη εκτέλεση: Τζένη Βάνου
Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Πλούταρχος

Δυο σπίτια κλείσαμε και πήραμε τους δρόμους
και αψηφήσαμε ακόμα και τους νόμους
Ερωτά μου ανεπανάληπτε κι απίθανε
κι αγάπη ωραία
ήταν όνειρο τα βράδια που μας ήρθανε
γιατί ήταν λαθραία

Δυο σπίτια κλείσαμε κι ίσως να΄ταν λάθος
αλλά μεθύσαμε απ΄το μεγάλο πάθος
Ερωτά μου ανεπανάληπτε κι απίθανε
κι αγάπη ωραία
ήταν όνειρο τα βράδια που μας ήρθανε
γιατί ήταν λαθραία

Καλύτερα μακριά σου

Στίχοι: Σπύρος Γεωργίου
Μουσική: Σπύρος Γεωργίου
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πλούταρχος

Φτάνει φτάνει ως εδώ
δεν έχω πια την δύναμη να αντέξω
φτάνει φτάνει ως εδώ
δεν μου μείνε καρδιά να σε παλέψω

Καλύτερα μακριά σου να απέχω απο τα όνειρα σου
να διώξω τα σημάδια σου απ' το σώμα σου
καλύτερα μακριά σου να λείπω απ' την καρδιά σου
να σβήσω το όνομα σου απ' το στόμα μου

Φτάνει φτάνει ως εδώ
τα χείλη μου δεν θα ξαναματώσω
φτάνει φτάνει ως εδώ
δεν έχω άλλο δάκρυ να σου δώσω

Καλύτερα μακριά σου να απέχω απο τα όνειρα σου
να διώξω τα σημάδια σου απ' το σώμα σου
καλύτερα μακριά σου να λείπω απ' την καρδιά σου
να σβήσω το όνομα σου απ' το στόμα μου

Ανάσα μου

Στίχοι: Γιάννης Πλούταρχος
Μουσική: Γιάννης Πλούταρχος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πλούταρχος

Μια υπόσχεσή σου όνειρα να κάνω
το χαμόγελό σου ήλιο να ντυθώ
κοίτα με στα μάτια κάνε με δικό σου
άγγιξέ με μόνο κάτι θεϊκό

Ανάσα μου η ανάσα σου αστέρι μου
δωσ΄μου δροσιά τη δίψα μου να σβήσω
για μένα μόνο να φυσάς αγέρι μου
στον ίσκιο της αγάπη σου να ζήσω

Φύσα απ΄τη πνοή σου τη δροσιά να νιώσω
μ΄ένα φίλημά σου τ' αστέρια για να δω
δώσε μου αγάπη ρόδα για να στρώσω
ήλιε να σε κλείσω στα χέρια μου τα δυο

Ανάσα μου η ανάσα σου αστέρι μου
δωσ΄μου δροσιά τη δίψα μου να σβήσω
για μένα μόνο να φυσάς αγέρι μου
στον ίσκιο της αγάπη σου να ζήσω

Προσωπικά έχω ήδη λατρέψει το "Έλα..", το "Έρωτα μου ανεπανάληπτε...", το "Δως μου πίσω την καρδιά μου...", το "Ήταν τα λάθη μας μεγάλα..." και το "Ανάσα μου..." και τελικά ίσως περισσότερο το "έλα..."

ΥΓ θα μπορούσα να περάσω όλα τα βίντεο του που υπάρχουν στο νετ... απλά δεν τα πάω καλά με τα λινκς...

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Τέσσερα βιβλία- τέσσερεις αναφορές…

Πάμε λοιπόν...
Θα δανειστώ αυτό από ένα καθαρά γυναικείο βιβλίο…
«Τι είναι ο έρωτας? Απ’όσο ξέρω, είναι πάθος, θαυμασμός και εκτίμηση. Αν έχεις τα δύο απ’αυτά , έχεις αρκετά. Αν έχεις και τα τρία, δε χρειάζεται να πεθάνεις για να πας στον παράδεισο…»
Τριάντα και κάτι-Τ.Γκριν…

Από το λατρεμένο μου βιβλίο…
«-Ένα παιχνίδι είναι ο έρωτας. Και εσύ δεν το έμαθες ακόμα. Μην τα δίνεις όλα. Άφησέ τη να ψάχνει μέσα σου και να τα βρίσκει ένα-ένα. Άφησέ τη να χτυπάει την πόρτα σου. Αν την ανοίξεις φόρα βία, με την πρώτη, θα μπει μες στην ψυχή σου, θα σεργιανίσει λίγο και θα φύγει... Μα τι λέω τώρα εγώ ο έξυπνος! Αν είχε γνώση και πείρα η νιότη, τότε θα κυκλοφορούσανε τέρατα αυτόν τον κόσμο. Πήγαινε, μωρέ διάβολε, άρπαξέ την, και δώσε της ένα δυνατό φιλί στο στόμα! Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή! »
Το χρώμα του φεγγαριού- Παπαδάκη

Από το οπισθόφυλλο ενός άλλου βιβλίου που μου αρέσει να γυρνάω ξανά και ξανά…
«Τα αγάλματα μέσα στο δωμάτιο την κοίταζαν. Άκουγε ψίθυρους. Για μια στιγμή πίστεψε πως και τα άψυχα έχουν πνοή.
Ακούμπησε το χέρι στο μαρμάρινο άγαλμα για να νιώσει τη ζεστασιά του. Το πέτρινο σώμα τής φάνηκε ζεστό, ανθρώπινο!
Απελπισμένη καθώς ήταν από τη φθορά του χρόνου, προσπαθούσε να λυτρωθεί μέσα από την τέχνη. Αγγίζοντας τα άψογα μαρμάρινα σώματα, ένιωθε να μεταγγίζεται η διαχρονική τους νιότη μέσα στις φλέβες της.
Διερωτήθηκε αν ήταν παράλογο ν’αγαπάει κάτι άψυχο, αφού οι άνθρωποι συχνά μας προδίδουν.
Βλέπεις, όσο στενές κι αν είναι οι σχέσεις των ανθρώπων, στο βάθος παραμένουν ξένοι μεταξύ τους. Πολλές σκέψεις και συναισθήματα μένουν άγνωστα αυτόν που τα προκάλεσε,
Σώματα ψυχρά σαν αγάλματα κι ας καίει μέσα τους βαθιά η ανάγκη αγαπήσουν, μα πιο πολύ ν’ αγαπηθούν
…»
Τα ζεστά σώματα των αγαλμάτων- Μυρτώ Μελισσάκη…

και για το τέλος...
«Μίλησε μας για την αγάπη..
Ακολουθήστε την αγάπη όταν σας καλέσει,
Όσο σκληροί και παράλογοι και αν είναι οι δρόμοι της.
Και παραδοθείτε στο αγκάλιασμα της όταν σας περιβάλλουν τα φτερά της,
Έστω και αν πληγωθείτε από το σπαθί που κρύβει στα ακρόπτερα της.
Και πιστέψτε την όταν σας μιλήσει,
Έστω και αν η φωνή της έχει τη δύναμη να θρυμματίσει τα όνειρα σας σα βόρειος άνεμος που ερημώνει κήπο….
Αν , όμως, μες στο φόβο σας, εσείς αναζητήστε μόνο την ειρήνη και την απόλαυση της αγάπης,
Τότε είναι καλύτερο για σας να καλύψετε τη γυμνότητα σας και να φύγετε από το αλώνι της αγάπης…
Η αγάπη δε δίνει παρά τον εαυτό της και παίρνει μόνο από τον εαυτό της.
Η αγάπη δεν κατέχει ούτε γίνεται κτήμα.
Διότι η αγάπη αρκείται στη αγάπη…
Και μην πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης,
Διότι η αγάπη θα δώσει τη δική της κατεύθυνση στην πορεία σου, αν σε κρίνει άξιο.
Μόνη επιθυμία της αγάπης είναι να εκπληρωθεί...»
Ο προφήτης-Χ.Γκιμπράν

Αγάπη τελικά… Μόνο αγάπη…

ΥΓ. Μαριλένα σε σένα αφιερώνω την προηγούμενη ανάρτηση, να πηγαίνει με τη διάθεση μιας γυναίκας -μαμάς- playmate (σωστά?)- μιας e-φίλης που πάει για διακοπές… Να περάσετε τέλεια γλυκειά μου… και να γυρίσεις κοντά μας ανανεωμένη, ξεκούραστη, εμπνευσμένη και πάντα δροσερή, όπως είσαι όσο καιρό σε «παρακολουθώ»...

Κυριακή 8 Ιουλίου 2007

Nέα εβδομάδα με γκρίνια? Απαπα μακριά από μας!!!

Θα ήταν τραγικό και ανεπίτρεπτο να αρχίσει η νέα εβδομάδα με γκρίνια...οπότε πάμε!!!
"Χέρια ψηλά κι όλα τα φτάνω..." Θα ξαναδανειστώ κείμενο από το λατρεμένο μου βιβλίο και θα προσπαθήσω να σας-μας φτιάξω τη διάθεση..εξάλλου κάποιοι ετοιμαζόσαστε για διακοπέεεεεεεες!!!!! (Μαριλένα τ'ακούς??? :D)
"όσο φυτρώνουν βολβοί στο χώμα, εγώ θα δοξάζω τη ζωή & θα ονειρεύομαι...Κι όσο έχω τα μάτια μου ανοιχτά, θα κρατώ με τα δόντια την άγκυρά μου να μην ακούσω εκείνο τον ήχο το θλιβερό που κάνει όταν βουλιάζει στις λάσπες του λιμανιού..."
Το χρώμα του φεγγαριού-Α.Παπαδάκη...
Ας μας λένε ονειροπόλους-ες, ρομαντικούς-ες χαιρόμαστε αφάνταστα γι'αυτό!!! Τέρμα πια οι μιζέριες! Είναι καλοκαίρι και είμαστε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου... και έχουμε κοντά μας (είτε έτσι είτε αλλιώς- δεν το σχολιάζω αυτό!) λατρεμένα προσώπα! Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για όλην την παρέα που μου κρατάτε όλον αυτόν τον καιρό... (Όχι δε φεύγω, ούτε μου'στριψε, απλά ξεκινάει μια νέα βδομάδα και έχω σκοπό να είναι καλύτερη από την προηγουμένη) Οπότε πάμε ξανά... ντουπ ντουπ-πιάνω ρυθμό...
"χέρια ψηλά κι όλα τα φτάνω..." Δικό σας.....:D

Σάββατο 7 Ιουλίου 2007

Βαρέθηκα!!! (Σήμερα έχει γκρίνια.. σας προειδοποιώ! )

Φεύγω..και σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο προσωπικά δε χαίρομαι πια καθόλου.. βαρέθηκα να ετοιμάζω βαλίτσες κάθε τρεις και λίγο.. βαρέθηκα να πηγαίνω ώρες νωρίτερα στο αεροδρόμιο για να βρω να παρκάρω το αμάξι πάνω σε κάποιο πεζοδρόμιο (γιατί αν το αφήσω στο πάρκινγκ του αεροδρομίου θέλουν το λιγότερο 50 ευρώ για ένα παρασκευοσαββατοκυριακο)- θα μου πεις βέβαια.. εδώ τόσα λεφτά έχεις δώσει στην aegean –κυρίως- τα 50 ευρώ σε μάραναν? ε ναι.. είμαι ακριβή στα πίτουρα που έλεγε και η γιαγιά μου... βαρέθηκα να στήνομαι στην ουρά να κάνω check-in, να ξέρω ακριβώς τι θα μου πει η υπάλληλος.. να την προλαβαίνω κάθε φορά για να της ζητήσω να με βάλει παράθυρο (γμ την κλειστοφοβία μου γμ... πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που παθαίνει κλειστοφοβία στα 26000 πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας!) βαρέθηκα να στήνομαι στις ουρές να παραλαμβάνω βαλίτσες.. σάκους... κλπ κλπ... τα όνειρα μου πακέτο... κάθε φορά που πηγαίνω να δω τους δικούς μου...το άλλο μου μισό.. να σκέφτομαι "αχ τι καλά!!! ξεκινάει το καλύτερο τριήμερο της ζωής μου..." και κάθε φορά που γυρνάω να σκέφτομαι “πάλι στα ίδια γμτ..στη μοναξιά μου...” έχω μάθει απέξω τις υπαλλήλους στο αεροδρόμιο εδώ που μένω...ξέρω τα καταστήματα εκεί καλύτερα από της γειτονιάς μου...ξερώ πότε και που ακριβώς θα κουνήσει στη διαδρομή, ακόμα και αν ο αέρας είναι 0-1 μποφόρ... έχω μάθει τις αεροσυνοδούς και τους πιλότους... με τα επώνυμα τους... εδώ αν ακούω ανακοίνωση με τον τάδε πιλότο ξέρω, αν θα το "σκάσει" στην προσγείωση ή όχι... το τελειωτικό χτύπημα ήταν η παρατήρηση για δεύτερη φορά από δυο διαφορετικές αεροσυνοδούς σε διάστημα ενός και κάτι μήνα.. " αλλάξατε χρώμα στα μαλλιά σας? και αλλάξατε και χτένισμα? σας πάει καλύτερα αυτό..." όχι, αλλά αν αυτό δεν είναι δείγμα ότι έχεις παραταξιδέψει τότε ποιο είναι? έχουμε κάνει υπολογισμούς για το ποσά χρήματα μας έχουν φύγει στην aegean μέσα στα 4 χρόνια και πιστέψτε με είναι πολλααααααααα... παααααρα πολλά!!!! ολόκληρο αμάξι και καλό -δυστυχώς βεβαίως βεβαίως - παίρναμε... έχουμε εξαργυρώσει και πόσες φορές εισιτήρια, λόγω των πολλών μιλίων που έχουμε κάνει... κ.Βασιλάκη της aegean για σκεφτείτε να δώσετε σε μια καρέκλα το όνομά μου-κυρίως- και δει προς το παραθυρο.. εμ τόση "επένδυση"... να πάει στράφι? Θα μου πείτε γιατί τα κάνω όλα αυτά… εμ και δω να μένω δεν παλεύεται η κατάσταση… Μακριά από όλους τους δικούς σου..από τον άνθρωπό σου… ξέρεις τι είναι να μην έχεις την πολυτέλεια να τσακώνεσαι έστω… γιατί μέσα σε ένα σαββατοκύριακο πότε να προλάβεις να τσακωθείς, να τα «βρεις..» να φιλιώσεις και να ξαναφύγεις και να είσαι καλύτερα από πριν.. γιατι γι’αυτό κάνεις όλα αυτά τα ταξίδια, για να είσαι καλύτερα από ότι αν έμενες πίσω… ( ευτυχώς έχω έναν άνθρωπο που με λατρεύει, όπως και εγώ τον λατρεύω..) ξέρεις τι είναι να έχεις το κινητό κοντά σου συνεχώς? Γιατί οι στιγμές είναι πολύτιμες και δεν πρέπει να τις χάνεις… και μια κουβέντα ενός δικού σου ανθρώπου είναι πολύτιμη. Και μη μου πει κανείς γιατί όλη αυτή η γκρίνια μετά από τόσο καιρό που είχα να γράψω… γιατί απλά πάλι γύρισα από ταξίδι.. και όπως γράφω και πάνω… ΒΑΡΕΘΗΚΑ… ΑΠΛΑ ΒΑΡΕΘΗΚΑ! Δώστε μου μια μετάθεση επιτέλους να μαζευτώ… έτσι όπως πάει η κατάσταση και περνούν και τα χρονια.. δυσκολεύουν τα πράγματα, για μεγάλωμα της οικογένειας πχ… (η συνέχεια προσεχώς…)