Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Μια καλημέρα είναι αυτή...


Χαμογελάς...

-Καλημέρα!
-...(σιωπή...)
-γκουπ! (ήχος καλημέρας που πέφτει στο έδαφος!)

Προχωράς να πας στη δουλειά σου το πρωί και βλέπεις κάποιον-α να έρχεται από απέναντι ...δεν τον-την ξέρεις, αλλά βγαίνει από το χώρο που θα πας...τα βλέμματά σας συναντιούνται...

Σκέφτεσαι "μια καλημέρα θα την πω! "

Εξάλλου είναι του Θεού, όπως λένε...Να ξεκινήσει καλά η μέρα! Άνθρωποι είμαστε... ας έχει γίνει έτσι η ζωή μας... άνθρωποι είμαστε ακόμα ρε γμτ...

Χαμογελάς και ανοίγεις το στόμα σου για να μιλήσεις... Μόλις το κάνεις αυτό,λες και κάτι στο χώρο ειδοποιεί το "στόχο" και ξάφνου χαμηλώνει το βλέμμα του σα να τον χτύπησε ρεύμα... λες καλημέρα, αλλά πια είναι αργά... κοιτάει τον τοίχο του, ακούει τις σκέψεις του, μιλάει στη μοναξιά του... το βλέμμα σου κάνει γκελ στα μαλλιά του, πάει στον ουρανό και επιστρέφει στον αριστερό του ώμο...

μια καλημέρα είναι αυτή πες την και ας πέσει κάτω.... και έπεσε... και πέφτει... κάθε μέρα πολλές φορές...
Πόσες ζωές έχει πια αυτή η καλημέρα???
Γιατί σκοπεύω να τις εξαντλήσω όλες!
ε μα πια...