Το γράμμα...

Πήρα την ακόλουθη πρόσκληση από το βασίλη για να γράψω γι'αυτήν την εικόνα... Ομολογώ ότι στην αρχή δίστασα μετά απο το υπέροχο κείμενο που έγραψε ο ίδιος... όσο κοίταγα την εικόνα όμως τόσο χανόμουν μέσα της... και όσο χανόμουν τόσο εύρισκα τα ακόλουθα λόγια να της πω...




Χάρη μου,
αυτό είναι το περίφημο σπίτι μας δίπλα στη λίμνη. Επιτέλους, ο μικρός μας παράδεισος είναι έτοιμος… Το ξέρω Χάρη μου ότι γκρίνιαζες που ξοδέψαμε σχεδόν όλο μας το εφάπαξ, για να το αγοράσουμε και να το φτιάξουμε από την αρχή.. Αλλά μωρό μου όταν το είδαμε και γω και ο μπαμπάς δε χρειάστηκε να το σκεφτούμε ή να το συζητήσουμε. Πάντα μου άρεσε αυτό με τον μπαμπά σου... που ποτέ δε χρειάστηκε να λέμε πολλά, με ένα βλέμμα τα λέγαμε όλα. Κατευθείαν πήγαμε και το χαζεύαμε από κοντά. Μ’άρεσε που, πριν καλά καλά μάθουμε αν το πουλάνε, είχαμε αποφασίσει που θα βάλουμε το καθετί… και μάντεψε μικρέ μου που… όλα απέναντι από το τζάκι! (θυμάσαι που, όταν ήσουν μικρά εσύ και η αδερφή σου, σας λέγαμε, για όταν πήγαμε να αλλάξουμε κάτι δώρα του γάμου, ότι όλα που παίρναμε τα βάζαμε απέναντι από τζάκι? ) τελικά μας είχε μείνει απωθήμενο αυτό… Το τζάκι ! και μάντεψε άγγελε μου, έχουμε επιτέλους το δικό μας τζάκι…Μας πήρε τόσα χρόνια να το αποκτήσουμε και επιτέλους το έχουμε! Το τζάκι μας… Φαντάσου τη λαχτάρα μας, που το ανάψαμε καλοκαιριάτικα! Ίσως κάποιες πάπιες, που είναι πλέον η μόνιμη παρέα μας να απόρησαν, αλλά αν μας έβλεπες, θα καταλάβαινες! Είχαμε καθίσει μες στο καλοκαίρι και χαζεύαμε στο τζάκι… Δυο ονειροπαρμένοι βλέπαμε μέσα στις φλόγες, όλη μας τη ζωή… Τη γνωριμία μας, το γάμο μας, τη γέννηση εσένα και της αδερφής σου, το χαμό δικών μας ανθρώπων, τους γάμους σας, την πρώτη μας μέρα σα συνταξιούχοι, τη γέννηση των μικρών μας νέων αγγέλων… Που λες Χάρη μου, εδώ με τα σπουργιτάκια έχουμε τον πρωινό μας όρθρο και με τους γρύλλους τον εσπερινό μας…Τα πάντα τα κανονίζει ο πατέρας σου. Πάντα ήταν ο κουβαλητής… Τίποτα να μη λείψει στο σπίτι, στα παιδιά σε μένα… Ακόμα και στα δύσκολα την οικογένεια μας έβαζε πρώτα.. Το σπίτι μας… Ο ιδανικός αϊτός που με τις φτερούγες του μας σκέπαζε όλους και μας έκλεινε στη φωλιά μας…Μακριά από το κακό.. από τη στενοχώρια… Χάρη μου, μωρό μου, ναι ακόμα μωρό μου σε λέω, τώρα είναι έτοιμο το σπίτι μας να έρθετε με τα παιδιά… Να πεις και στην αδερφή σου να έρθετε μαζί… Μια Κυριακή…Πάντα μου άρεσαν οι Κυριακές! Το θυμάσαι? Θυμάσαι που μου γκρίνιαζες, γιατί ήθελα να τρώμε όλοι μαζί την Κυριακή το μεσημέρι? Πάντα την είχα για ημέρα της οικογένειας.. Γι' αυτό χαρά μου και ας μην το καταλάβαινες μικρός… Όλες οι άλλες μέρες δε με πείραζαν, οι Κυριακές με πείραζαν να τρώμε μόνοι μας, ο μπαμπάς σου και εγώ. Να’ρθείτε! Τώρα είμαστε έτοιμοι να σας δείξουμε το μικρό μας παράδεισο και ας μην καταλαβαίνετε εσύ και η αδερφή σου, γιατί παρατήσαμε την πόλη και τις ανέσεις της… Για τούτη εδώ την όαση! Ο φόβος σας : «Δεν είστε κοντά σε ένα νοσοκομείο βρε μάνα…» Δεν πειράζει καλέ μου. Έχω τον μπαμπά σου και αυτός εμένα. Αν κάτι τύχει δε θα είμαστε μόνοι. Είστε και σεις. Η αγάπη σας μας δίνει ζωή. Εξάλλου ο μπαμπάς σου είναι το σπίτι μου...
Ο μπαμπάς σου εδώ έχει ξανανιώσει. Κάνει όλη μέρα αυτό που λάτρευε- ψαρεύει.! Και ας γκρινιάζω καμιά φορά που φεύγει χωρίς καπέλο. Σα μικρά παιδιά κάνουμε. Μια φορά καθόμασταν στην περίφημη κούνια μας-την πήραμε και αυτή μαζί μας- και ακούγαμε «τα τραγούδια μας», όπως τα λέτε εσείς… Δε θα το πιστέψεις αγάπη μου.. Μας πήρε ο ύπνος εκεί αγκαλιασμένους και σκεπασμένους με την κόκκινη καρό κουβερτούλα μας, την ψιλή (τη θυμάσαι? Αυτή που πάντα σκέπαζα εσάς…) Από μέσα ακουγόταν το «αχ κορίτσι μου»… Ο μπαμπάς σου έσκυψε και μου έδωσε ένα φιλί στα μαλλιά και μου ψιθύρισε στ’ αυτι «Αυτό είσαι! Πάντα το κορίτσι μου…» Μπορεί να έφτασα τα 70,όμως ο μπαμπάς σου ακόμα μου λέει πως είμαι το κορίτσι του!
Χάρη μου σου στέλνω και χάρτη της περιοχής, αν και είμαι σίγουρη ότι η λαχτάρα μας θα σας φέρει κοντά μας. Να πάρετε μπουφανάκια για τα μικρά για το απόγευμα. Έχει ψυχρούλα εδώ…Τα μικρά… τι μικρά δηλαδή.. Αλλά θα μου πεις εδώ για μένα πάντα θα είσαι εσύ ο μικρός μου… Περιμένω γράμμα σου καρδούλα μου… Μη με πάρεις στο κινητό…Μη μου στείλεις μήνυμα.. Ξέρεις ότι μου αρέσει να μυρίζω στο χαρτί εσένα… Σου στέλνω την αγάπη μου και να πεις στην αδερφή σου ότι η πρόταση είναι και γι' αυτήν. Θα της στείλει γράμμα ο μπαμπάς (ακόμα και αυτό μοιάζουμε…). Πάντα έτσι ήσασταν…εσύ ο μικρός μου… και η Μαρία μας η μικρή του μπαμπά ..μοιρασμένα τα «μου».. Μια η αγάπη και για τους δυο.
Σε φιλώ
Η μαμά

Υ.Γ.1 Σ'ευχαριστώ βασίλη στο είπα και στο "σπιτικό" σου... που μου έδωσες αυτό το "δώρο"...
Υ.Γ.2 Δεν το έχω ξανακάνει και σχεδόν τρόμαξα που μου βγήκε με τόσο "πάθος"... Κάθισα κάτω και μου βγήκε λες και περίμενε εκεί...
Υ.Γ.3 Δεν το ξαναδιαβάζω, γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη ότι μπορεί και να μην το βάλω...
Υ.Γ.4 Το "δώρο" πάει στον αδερφό μου να συνεχίσει (και επειδή δεν έχει ακόμα σπιτικό, θα τον φιλοξενήσω στο δικό μου, όποτε είναι έτοιμος...)
Υ.Γ.5 Από όσους έχουν σπιτικό... χτυπάει το κουδούνι στον ηλία (να δούμε πως ένα ποιήμα θα δεθεί μαζί της), στον χωρίς σχόλια-απόστολο (γιατί μας αρέσει το μαύρο...), στον ίκαρο (για να τη δούμε να πετάει ψηλά δίχως να καούν τα φτερά της), στον κλέαρχο (γιατί μένει σε νησί και θα ξέρει από τέτοια τοπία) και στο γλυκό μας zoaki (γιατί τελικά η ζωή την χαρακτηρίζει...)
Υ.Γ. Αφιερωμένο στον μονάκριβό μου...