Έρχονται οι γονείς μου!!!!

Πλένω, ξεσκονίζω, σιδερώνω, μαζεύω… και φτου και από την αρχή! Είμαι μια Μαίρη Παναγιωταρά… Μια εργαζόμενη «κοπέλα», μια καλή νοικοκυρά… θα μου πείτε τι με έπιασε? Και με το δίκιο σας… έρχονται οι γονείς μου!!! Βασικά όχι σε μένα-εδώ, αλλά σε ένα νησάκι λίγο πιο πέρα! Για διακοπές! (και το επόμενο Σ/Κ θα πάω και γω!!!! ) Αλλά όσο και να το κάνεις η μαμά θα είναι σε απόσταση «ελέγχου»… Το ξέρω ότι θα πάνε διακοπές να ξεκουραστούν οι άνθρωποι, αλλά μια βόλτα από δω θα την κάνουν.. Και θα έρθει η μαμά μου να μου πει πάλι για τα πολλά καλλυντικά στο μπάνιο..για τις πολλές διάσπαρτες εφημερίδες… τα πολλά βιβλία… τα περιοδικά.. θα μου «γκρινιάξει», αν το ψυγείο είναι ακατάστατο… όχι, δεν είναι «μανιακή με την καθαριότητα» μια καλή νοικοκυρά είναι… η κόρη βρήκε λίγο «αλλού»… τι να κάνω βρε μάνα! Το προσπαθώ, αλλά μάλλον δεν το’χω… Η μαμά μου… η λατρεμένη μου μανουλίτσα! Τι και αν από μικρή μου φώναζε για το δωμάτιο μου, πόσο «αχούρι» ήταν! Ότι δεν έβγαζε άκρη με μένα, ενώ με τον αδερφό μου ποτέ δεν ασχολήθηκε.. Πάντα τακτικός ο μικρός! Εμένα ήταν βομβαρδισμένο τοπίο… Που ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί κάθε Σάββατο πρωί, όταν ήμουν μικρή, έπρεπε να βοηθώ στο μάζεμα του σπιτιού, σαν καλή κόρη… και όλο με έχωνε στο ξεσκόνισμα-μπλιαξ! Από εκεί μάλλον μου έμεινε, να βλέπω ξεσκονόπανο και να τρέχω μακριά, ενώ το σιδέρωμα το λάτρεψα… Κάθε Σάββατο τα ίδια… Η μανουλίτσα μου που, από μικρή που ήμουν, πηγαίναμε για μπάνιο στη θάλασσα, μέχρι και το Δεκέμβρη…και ας της έλεγαν οι συγγενείς «μα καλά εσύ! Το μικρό τι σου φταίει να το τραβολογάς χειμωνιάτικα στη θάλασσα?» και ας μην καταλάβαινα τι εννοούσαν… Εμένα μου άρεσε η θάλασσα τότε… ήταν πιο ζεστή από έξω.. αρκεί να μην είχε χιονίσει… τότε ήταν μπούζι! Κάναμε μπάνιο... κοκκίνιζαν οι μύτες μας και τα μάγουλά μας… αλλά γελάγαμε… γελάγαμε…ήταν οι στιγμές μας εκείνες… Η μανουλίτσα μου που, από τότε που τη θυμάμαι, ήταν με ένα τιμόνι στο χέρι να μας πάει και εμένα και τον αδερφό μου στα σχολεία, στα φροντιστήρια, στις προπονήσεις μας… να μη μας λείψει τίποτα… Κάποια πρωινά που έμενε η κορτίνα που οδηγούσε τότε και σπρώχναμε ο αδερφός μου, εγώ, τα ξαδέρφια μου και ο παππούς μας για να πάρει μπροστά. μας κοίταγε από τον καθρέφτη με απολογητικό ύφος… Η μανουλίτσα μου που ακόμα με παίρνει τηλέφωνο, για να μου πει ότι είδε εκείνο το ρούχο ή εκείνη την κουρτίνα για το σαλόνι και θέλει να μου την περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια και ας έχω εκείνη την ώρα δουλειά… Η μανουλίτσα μου που κάθε απόγευμα καλοκαιριού παίρνει τη μάνικα της γεώτρησης που έχουμε και καταβρέχει την αυλή, τον κήπο, το δρόμο έξω από το σπίτι μας…για δροσιά, όπως λέει… που έχει ένα κόλλημα με τις σκουληκόμυγες, όπως τις λέμε εμείς... Μόλις ακούσει καμιά να έχει μπει μέσα, κόκκινος συναγερμός!!!! Κλείνει πόρτες από όλα τα δωμάτια να τη στριμώξει στην κουζίνα… Και δε σταματάει μέχρι την εξουδετέρωση της συνήθως κοντά στον αποροφητήρα …Η μανουλίτσα μου που, όταν διορίστηκα εδώ, ήρθε το πρώτο σαββατοκύριακο να μείνει μαζί μου και όταν έφευγε, γιατί έπρεπε να πάει τη Δευτέρα στη δουλειά της, έκλαιγε στο αεροδρόμιο! Η μανουλίτσα μου που με παίρνει να μου πει ότι της λείπω.. οι κουβεντούλες μας… η παρέα που κάναμε… ότι από τότε που έφυγα έχασε τη φίλη της πάνω από όλα και μετά την κόρη της…Η μανουλίτσα μου που περιμένει, κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες, να πάει στο «νησί» της, να κυκλοφορεί με ένα μαγιό και ένα παρεό και να είναι όλη μέρα κάτω από το αλμυρίκι της…

Ο μπαμπάς μου δε νοιάζεται καθόλου για το σπίτι, πως θα είναι… την κόρη του να δει και τι στον κόσμο… Ο μπαμπάκας μου που από ό,τι λέει η μαμά μου είμαστε ολόιδιοι στο χαρακτήρα… θυμώνουμε, τσακωνόμαστε και φιλιώνουμε όλα με τον ίδιο τρόπο… Ο μπαμπάκας μου που όταν έρθει, θα μου δει το αμάξι, αν είναι όλα καλά… που θα παραπονεθεί για τα γόνατα του, ότι τον πονάνε… Ο μπαμπάκας μου που πάντα ήταν και είναι ο κουβαλητής μας… που πάντα έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ να μη μας λείψει κάτι… που πάντα λέει ότι αυτός δεν πέρασε όσο χρόνο ίσως να ήθελε μαζί μας, γιατί έφευγε το πρωί στις 6 και κάτι για τη δουλειά του και γύρναγε 7 στο απόγευμα και κάποιες φορές και πολύ πιο αργά… αλλά πάντα ήταν εκεί… ο ακοίμητος φρουρός μας… το στήριγμά μας… όταν ήμουν μικρή, μου λέει, ότι μου πηρέ μηχανή προβολής ταινιών, για να κάνω κάτι ενέσεις που έπρεπε όταν ήμουν άρρωστη…και δεν καθόμουν… Ο μπαμπάκας μου που πάντα αγόραζε τα καλύτερα για το σπίτι του -τηλεοράσεις, ηχοσυστήματα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάνεις και ας μην το καταλάβαινε ποτέ αυτό η μαμά… τι τα ήθελε όλα αυτά… Που ένα πράγμα του λέγαμε να πάρει από το σούπερ μάρκετ και αυτός γύρναγε με τρία… «Να έχουμε!», όπως έλεγε. Ο μπαμπάκας μου που τις προάλλες, που έμαθε για κάτι που έγινε στη δουλειά μου και με είχε στενοχωρήσει πολύ, με πήρε τηλέφωνο για να μου πει με πνιχτή φωνή «Εσύ με νοιάζει να είσαι καλά! Εσύ! Μη στενοχωριέσαι θα τη βρούμε την άκρη» και μετά μου το έκλεισε βιαστικά, γιατί δεν ήθελε να τον ακούσω που τον έπιασαν τα κλάματα.. Τον περήφανο γίγαντά μας… με καρδιά μικρού παιδιού… Ο μπαμπάκας μου που πλέον κατέθεσε τα χαρτιά του για σύνταξη και ονειρεύεται να πάει να φτιάξει ένα σπιτάκι στο νησάκι αυτό… και να περνάει εκεί το χρόνο του… που τώρα περιμένει και αυτός πως και πως να πάει στο νησί του, να βρει τους φίλους του, να πιει το πρωί το καφεδάκι του στου «βαλανιδιού» το καφενείο, να πάει να κάνει τη βουτιά του μετά και να κοιμηθεί το μεσημέρι κάτω από το αλμυρίκι πλάι στη μαμά…

Δεν ξέρω αν σας το είπα… ΑΛΛΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!