Σκέψεις ενός απλού ανθρώπου πάνω από όλα! (μέρος Ι )

Διάβασα αυτή την είδηση... ότι τιμωρήθηκε ο Κασναφέρης με ένα μήνα αποκλεισμό από τις αθλητικές εκδηλώσεις λόγω της αποχώρησής του από το γήπεδο εν μέσω υβριστικών συνθημάτων και μάλιστα είχε παραπεμφθεί για "δυσφήμιση του αθλήματος"!!!! Δεν έχω παρακολουθήσει ακριβώς τη σκηνή από το γήπεδο αλλά έχω να πω τούτο...

Είναι κάποιες φορές που και οι διαιτητές θα φτάνουν στα όριά τους ως άνθρωποι! Γιατί αυτό ακριβώς ξεχνάνε (?) οι όποιοι φίλαθλοι (που δεν είναι)! Ότι βρε άνθρωπε μέσα σε αυτή τη στολή του διαιτητή υπάρχει ένας άνθρωπος! Με μυαλό, με καρδιά, με συναισθήματα! με τα σωστά του και τα λάθη του! με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του! Δεν καταλαβαίνω γιατί το όποιο λάθος ανάγεται πάντα σε σκοπιμότητα! Δηλαδή αν βάλουμε τον όποιον @@##$%^& από την κερκίδα να σφυρίζει, θα τα βλέπει πάντα όλα??? Αποκλείεται να του ξεφύγει το οτιδήποτε? (και δε μιλώ μόνο για το ποδόσφαιρο να το διευκρινίσω...) Γιατί στο διαιτητή δε συγχωρείται ποτέ τίποτα! Αν θυμάμαι καλά όμως μόνο ο πάπας έχει το αλάθητο από τους κοινούς θνητούς! οι υπόλοιποι έχουν δικαίωμα στα λάθη! δε μιλάω για τις περιπτώσεις που σκόπιμα μπορεί να γίνεται η να μη γίνεται το οτιδήποτε... (αυτές τις καταλαβαίνει ο καθένας!) μιλάω για τις περισσότερες~ έτσι θέλω να πιστεύω... που σε ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού θα χάσεις τη λεπτομέρεια... και τότε αρχίζουν τα γαλλικά! το τι ακούει η μάνα σου, ο πατέρας σου και όλο σου το σόι δε λέγεται! το τι απειλές μπορείς να ακούσεις για τη σωματική σου ακεραιότητα δεν μπορούν να περιγραφούν...

θα μου πεις τι σοι ανθρωποι ειναι αυτοι~ οι διαιτητες που μπαινουν στη διαδικασια αυτη? το να ρισκαρουν δηλαδή κάθε στιγμή να ακουσουν τα σχολιανα τους! απλοί ανθρωποι ειναι που γουσταρουν αυτό που κάνουν! που πονανε το αθλημα, που προσπαθούν και αυτοί με τον τροπο τους να συμβάλλουν στη διάδοση του οποιου αθλήματος και γενικότερα του αθλητισμού... έτσι θελω να πιστευω τουλαχιστον... ότι ετσι ειναι!απλά κάποιες φορές φτάνουν και αυτοί στα όριά τους! γιατί πόση υπομονή να κάνεις όταν συμβαίνουν οοοολα αυτά? που έρχεται ο καθένας και σου λέει το μακρύ του και το κοντό του... που αρχίζεις να αναρωτιέσαι "τώρα αν του απαντήσω και γω έτσι, τι θα γίνει?" που παίζεις με τα ορια της υπομονής σου κάθε στιγμή? που όταν φεύγεις κάποιες φορές από το γήπεδο είσαι τόσο εξουθενωμένος ψυχικά, που είσαι ράκος... που χάνεις στιγμές από την προσωπική σου ζωή, γιατι απλά εισαι κουρέλι μετά από τον αγώνα... που αναρωτιέσαι αν τελικά το αξίζει το άθλημα να το περνάς όλο αυτό... υπάρχουν και οι ακόμα πιο δύσκολες στιγμές που φεύγεις από το γήπεδο και κοιτάς συνεχεια πίσω σου, δεξια, αριστερα, που αναρωτιεσαι "αραγε με περιμενει κανεις? μου την εχουν στημενη?" που φοβασαι ακομα και για την ιδια σου τη σωματικη ακεραιοτητα! καποιες φορες (ευχομαι να ειναι ελαχιστες για ολους!) μπορει και να εφυγες απο το γηπεδο συνοδεία κάποιων ~ συνήθως απρόθυμων~ αστυνομικών... οι οποιοι μπορεί και να σου εχουν πετάξει την ακόλουθη απίστευτη ατάκα "αντε προχωρηστε! δε θα περιμενουμε και πολυ! δεν ειμαστε σωματοφυλακες!" λες και συ ως ελληνας φορολογουμενος πολιτης δε δικαιουσαι προστασια αν νιωσεις οτι απειλεισαι... λες και αυτο γινεται καθε μερα!!!

όλα αυτά ομως τα σκέφτεσαι συνήθως για λίγες στιγμές.. γιατι μετα συνειδητοποιείς ότι το αγαπάς αυτό που κάνεις... οτι μπαίνεις σε αυτην για τους πολλούς αδιανόητη "ταλαιπωρία", γιατί απλά το πονάς το άθλημα... αν εξαιρέσεις τους λίγους πολύ υψηλής κατηγορίας που μπορεί και να αμείβονται ικανοποιητικά, σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι το κάνουν, γιατι το γουστάρουν και οχι για την αμοιβή~που συνήθως είναι ιδιαίτερα χαμηλή σε σχεση με το ό,τι δίνεις εσυ! ακόμα ακόμα γιατι προσπαθείς και κατω απο αυτές τις συνθήκες να βελτιωθείς ως άνθρωπος, ως προσωπικότητα... (η υπομονή σου και το στομάχι σου εκπαιδεύονται να αντέχουν σχεδόν τα πάντα!) προσπαθείς να είσαι δίκαιος! να είσαι διαιτητής! να είσαι στη μέση... προσπαθείς να αφήσεις τους αθλητές να ειναι μπροστά στα φωτα και συ να είσαι ο άνθρωπος ο "αθέατος"... θυμάμαι κάπου ειχα ακούσει ότι "ο καλύτερος διαιτητής είναι αυτος που στο τέλος του αγώνα δε θυμάται κανείς εύκολα το όνομά του..." όλο αυτό ονομάζεται the art of refereeing η αλλιώς η τέχνη του σφυρίγματος! Να προωθείς το άθλημα, να είσαι δίκαιος και να κρατάς τις ισορροπίες (ακόμα και όταν πρόκειται για τις δικές σου)....
είμαι σίγουρη ότι κάθε διαιτητής τα έχει σκεφτεί αυτά έστω και μια φορά!
Αθώα? μπορεί...