Γεννησα στις 17/10, αλλα δεν ειχα ιντερνετ να το "φωναξω"!!

Γεννησα στις 17/10 (Παρασκευη) στις 21.25 την κορουλα μου στο λητω...

απο την τριτη 14 ξεκινησαν κατι ακανονιστα πονακια... την τεταρτη ειδα λιγο αιμα με βλεννες... πηγα λητω και ξαναγυρισα (false alarm που λενε)... πεμπτη πρωι ειδα παλι βλεννες με αιμα και ειχα παλι κατι ακανονιστους πονους, οι οποιοι οποιοι ηταν σαφως πιο εντονοι απο της τριτης... οι δυνατοι και "κανονικοι" πονοι με επιασαν απο την πεμπτη το βραδυ στις 20.00 με συχνοτητα 10'... αφου περασα ενα βραδυ μαρτυρικο και διχως υπνο (μαζι με εμενα και ο καλος μου και η μαμα μου που ειχε ερθει για συμπαρασταση )

το πρωι της παρασκευης οι πονοι ειχαν ξαναγινει ακανονιστοι (μια καθε 7' & μια καθε 20') αλλα εντονοι, ειχα πολλες βλεννες με αιμα και δεν "ακουγα το μωρο" απο το βραδυ...ειχα αρχισει να μην αντεχω πια... τοτε ξανακαλω τη μαια μου και της τα λεω (την ειχα παρει και το βραδυ της πεμπτης και μου ειχε πει οτι αν δεν γινουν οι πονοι ανα 5' τουλαχιστον δεν μπορουμε να κανουμε κατι)... μου λεει να κανω ζεστα ντους και να παω να με δει ο γιατρος μου στι λητω στις 4 αντι για τις 7 που ειχαμε ραντεβου καθως την κυριακη 19/10 ηταν η πητ και αν δεν γινοταν κατι την τριτη 21/10 θα εμπαινα μεσα... παμε οντως στις 4 εγω, ο καλος μου και η μαμα μου και μου κανει υπερηχο (μου λεει οτι το μωρο θα ειναι γυρω στα 3400 και ψηλο), με "κοιταει" και απο κατω και με στελνει για καρδιογραφημα του εμβρυου (δε θυμαμαι τον ακριβη ορισμο ) για να προχωρησουμε καθως τελικα οντως θα γενναγα!!!
εκει αρχιζουν τα δυσκολα... στην ωρα εκεινη (σε κρατανε γυρω στη μιση ωρα ξαπλωμενη υπτια-ανασκελα για να παρακολουθουν τις σφυξεις του μωρου) εξακολουθουσα να εχω ολοενα και πιο εντονους πονους και να μην ακουω το μωρο.. ο υπευθυνος γιατρος εκει μπαινοβγαινε, κοιταγε το καρδιογραφημα και με ρωταγε πως πανε οι πονοι. Καποια στιγμη μου λεει οτι ισως να με κρατησουν λιγο παραπανω απο 30'... τον ρωτησα αν συμβαινει κατι και μου ειπε να μην ανησυχω... ομως τελικα με περασαν διπλα (εκει που γινονται οι υπερηχοι β-επιπεδου ) για να κανω ενα ακομα υπερηχο... ερχεται και ο γιατρος μου επανω και ο καλος μου μεσα... τελικα μαθαινω εκει οτι η καρδια του μωρου παρουσιασε καμψη κατα την ωρα του καρδιογραφηματος και οτι ηθελαν να δουν τι γινοταν... οπως φανηκε ειχε 2 φορες τυλιχτει ο ομφαλιος λωρος γυρω απο το λαιμο της και αυτο τα δημιουργουσε ολα... και πως θα ηταν γυρω στα 3300 γρ! (το λιγοτερο που ενοιαζε εκεινη τη στιγμη ηταν το βαρος της) φανταστειτε αγχος δικο μου.. οι πονοι πια καθε 7 λεπτα και αρκετα δυνατοι... μου λεει ο γιατρος μου "καντε καμια βολτα με τον αντρα σου γυρω απο τη λητω μεχρι να πεσουν οι πονοι στα 3 λεπτα γιατι αν σε βαλω μεσα για προκληση παμε 100% για καισαρικη ενω μπορουμε να προσπαθησουμε οσο μας "επιτρεπει το μωρο" για φυσιολογικο τοκετο"... του λεω εγω "γιατρε ο,τι ειναι καλυτερο και ασφαλεστερο για το μωρο και την καρδια του".. και μου απαντα "μα φυσικα πανω απο ολα ειναι το μωρο... μην ανησυχεις... απλα ειναι κριμα να μην προσπαθησουμε για φυσιολογικο... και αν δεν.. τοτε θα παμε για καισαρικη..." ξεκιναμε τις βολτες γυρω γυρω απο το λητω... με σταματημα τις ωρες των πονων.. μας κοιταγαν οι περαστικοι εκεινες τις στιγμες με ενα υφος "μα καλα εδω εξω θα το κανεις?" τελικα πεφτει η συχνοτητα στα 3 '+καποια δευτερολεπτα και παμε στο γιατρο ξανα.. με βαζει για ενα τελευταιο υπερηχο και με κοιταει απο κατω... "ολα καλα, μου λεει.. διαστολη 2! πηγαινε μεσα με τη μαια να σε ετοιμασουν! ολα καλα θα πανε"... οντως παμε μεσα με τη μαια (εξω ο καλος μου και η μαμα μου) και αρχιζει η "ετοιμασια" ξυρισμα, κλυσμα, ξανα ελεγχος των σφυξεων του μωρου.. παω μεχρι την πορτα να με δουν τελευταια φορα με την κοιλια και τη ρομπιτσα του λητω και μετα επανω "αιθουσα ωδινων"... οι πονοι πια αρκετα εντονοι (ωρα γυρω στις 18,30).. η μαια μου συνεχεια μαζι να κραταει το μηχανημα στην κοιλια μου για να βλεπει τις σφυξεις της μικρης~ οσο ημουν ανασκελα επεφταν απο 140-160 στις 60-70 σφυξεις... με βαζει στο αριστερο πλαι (σχεδον ολην την ωρα του τοκετου ετσι ημουν~ για να ειναι ασφαλες το μωρο μιας και ετσι ηταν ενταξει οι παλμοι της μικρης) και αρχιζει η δευτερη φαση ετοιμασιας ~ οροι, αιμοληψιες κλπ ερχεται και καρδιολογος, καθως ειχα προπτωση μιτροειδους βαλβιδας,με γυρναει ανασκελα να μου κανει το καρδιογραφημα και την ακουω να του λεει "γρηγορα γιατρε δε μας παιρνει!" γυρναω στο μηχανημα που εγραφε τις σφυξεις του μωρου και τι να δω...? τις εβλεπα να πεφτουν ωσπου ειδα την ----- τα'χασα! με ξανακουναει η μαια και ακουσαμε ξανα τις σφυξεις του μωρου... τελικα ουτε θυμαμαι πως εγινε το καρδιογραφημα αυτο...η η επισκληριδιος... τα νερα εσπασαν εκει μεσα... την ωρα των εξωθησεων η μαια με "τραβαγε" απο τα χερια να σηκωνομαι να σπρωχνω απο βαθυ καθισμα πατωντας πανω στο κρεβατι! (πως εισαι οταν πας σε αραβικη-τουρκικη τουαλετα?) καποια στιγμη ειχα κουραστει πια (ειχα κλεισει ενα 24+ ωρο πονωντας, ειχα κουραστει και να σπρωχνω ετσι) λεω στο γιατρο μου "δεν κανουμε καισαρικη?" και μου απαντα "μια χαρα τα πας... συνεχισε ετσι... αν ειναι θα σου πω εγω.." σε ολη την διαρκεια που ημουν στο δωματιο των ωδινων ειχαν το μηχανημα για τον ελεγχο των σφυξεων του μωρου που το κρατουσε καποια μαια εναλλαξ "κολλημενο" στην κοιλια μου... μια στιγμη που επαιρνα μια ανασα γυρναω να δω... 148 σφιξεις-100-80-40 κατι... ξανα στο πλαι... ξανα ανεβαιναν... η μαια μου να με ενθαρρυνει συνεχεια και να με βοηθαει... ο καλος μου εμπαινε οποτε τον αφηναν ψιλοαγχωμενος και αυτος... τελικα καποια στιγμη εχοντας βγαλει ολες τις εξωθησεις ουσα σε βαθυ καθισμα εκτος απο 2-3 απο υπτια θεση μπαινει ο γιατρος μου και ρωταει τη μαια "καλα εδω θα το βγαλεις το παιδι? εχει βγει σχεδον ολο..." και μου κανει αυτη " μην τον ακους! αλλα 2 σπρωξιματα και φυγαμε για μεσα...να ξερεις οσο περισσοτερη δουλεια κανουμε εδω μεσα τοσο καλυτερα θα ειναι και για σενα και για το μωρο με ολους αυτους εκει μεσα στη αιθουσα τοκετου" και δεν ειχε αδικο! οντως μετα απο 2 ακομα σπρωξιματα με πανε μεσα γρηγορα (διπλα και ο καλος μου), με φτιαχνουν και μετα απο 2 εξωθησεις βγηκε η μπεμπα! βασικα εγω εκανα τη 1.5 καθως προς το τελος ειχα ζαλιστει και μια μαια εβαλε το αντιβραχιο της στην κοιλια μου και εσπρωξε και αυτη την κοιλια μου να βγει το μωρο καθως ειχε βγει το κεφαλι του απο ο,τι μου ειπαν! περιττο να σας πω πως ενιωσα οταν την ακουμπησαν πανω μου! τα μονα που της ειπα ηταν" εσυ ησουν τελικα μεσα μου? καλως ορισες πλασματακι στη ζωη μας! σ'αγαπαμε πριν σε γνωρισουμε καν!" και εμεινα εκστασιαμενη να την κοιταζω! ο καλος μου ειχε βουρκωσει... η μπεμπα τελικα γεννηθηκε στις 21.25, με βαρος 2780 γρ ( ο γιατρος ειπε οτι πρωτη φορα επεσε τοσο εξω στο βαρος αλλα ηταν καλυτερα ετσι καθως ισως και να μην "εβγαινε" αν ηταν πιο μεγαλη ), 52 ποντους υψος και με πεγκυ ζηνα-"εγω τα σπαω εγω πληρωνω" στο cdplayer της αιθουσας τοκετου (ειχαν κεφια οι γιατροι)! ΑΑΑΑ ξεχασα να πω οτι το μωρο ερχοταν και αναποδα και το γυρισε η μαια μου με το χερι μεσα στην αιθουσα ωδινων! περα απο τα αλλα οσα εκανε εκεινες τις στιγμες! αναπνοες, συμπαρασταση κοκ
ποσα της χρωσταω αυτης της κοπελας!!!

θα με πειτε τρελη αν μετα απο ολα αυτα το μονο που θυμαμαι ενοχλητικο ηταν το χρατς απο το ψαλιδι στην περινεοτομη...? αυτον τον ηχο ακομα τον εχω στα αυτια μου!
μολις ειδα την μπεμπα οτι ειναι καλα και την ειδε και η παιδιατρος και μου ειπε οτι ειναι μια χαρα δε με ενοιαζε τιποτα.. ουτε που τοτε συνειδητοποιησα οτι ηταν ενα καρο αγνωστοι νοσηλευτες-τριες, γιατροι, μαιες γυρω και με εβλεπαν~ βοηθουσαν την ωρα που εβγαινε το μωρο.. η που ειχε καθισει ενας γιατρος απεναντι να μου κανει τα ραμματα απο "κατω" εκεινην την ωρα δεν το σκεφτομουν! μετα ομως... την αλλη μερα οταν τα θυμομουν με επιασαν οι ντροπες!
στη συνεχεια αφου με πηγαν να με δουν οι δικοι μου εξω (τελικα εχω μεγαλο σοι!!!) με ξαναπηγαν στην αιθουσα ωδινων και εφεραν και την μπεμπα για την πρωτη αποπειρα θηλασμου! βασικα η μαια μου τα εκανε ολα! εγω ημουν ξαπλωμενη και εκστασιασμενη με το πλασματακι που μου φαινοταν τοσο ευθραυστο... οταν μου την πηραν να την πανε επανω βουρκωσα! ηθελα να την εχω συνεχεια κοντα μου... στη συνεχεια "ξεχαστηκα" βλεποντας το grey's anatomy στην τηλεοραση που ειχε το δωματιο μεχρι να με ανεβασουν επανω... αλλα ηδη η "σκατουλα" μου ελειπε... χαιδευα την κοιλια μου "ψαχνοντας" την... ηταν η παρειτσα μου τοσο καιρο...
οι επομενες μερες στο λητω κυλησαν ομορφα! παρα τα οσα ειχα ακουσει η μαλλον διαβασει, οι κοπελες ηταν πολυ ευγενικες και οποτε ζηταγα κατι μεσα στο 5λεπτο ειχε γινει!!! σε αντιθεση με τη διπλανη μου που απο την αρχη γκρινιαζε ποσο ασχημα ειναι τα ιδιωτικα νοσοκομεια κ.α. και που δεν ξερω για ποιο λογο ολα της πηγαιναν αναποδα... απο το ο,τι π.χ. μπηκε για μπανιο και τη μια της χυθηκε ολο το αφρολουτρο κατω και παραλιγο να γλιστρησει, η πηγε να φαει και της επεσε ο δισκος κατω η ζηταγε μια παυσιπονη ενεση και εκαναν 10' να της την κανουν! και αλλα τετοια παρομοια πραγματα! δεν ξερω.. θεωρω οτι ειναι και θεμα διαθεσης.. αν πιστευεις οτι ολα θα σου πανε καλα ε θα σου πανε βρε αδερφε.. γιατι αλλιως πως να το εξηγησω οτι ο,τι ζηταγα εγω μου το εφερναν αμεσως ενω σε αυτη αργουσαν? σαμπως τις ηξερα τις κοπελες και απο χτες? η πως παρα τα ραμματα και τις ενοχλησεις "εκοβα βολτες" στο διαδρομο απο το επομενο πρωινο και δεν πηρα ουτε ενα παυσιπονο? η χαρα μου ειχε επισκιασει καθετι "ενοχλητικο" η εν δυναμει αρνητικο! ημουν μεσα στο ροζ συννεφακι μου πλεον! και θα τα ξαναπερναγα αυτα και αλλα τοσα οσες φορες και αν χρειαζοταν προκειμενου να αγκαλιασω το μωρακι μου!

σε καθε περιπτωση συμβουλη προς ολες τις μελλουσες μαμαδες... κοιμηθειτε στο μαιευτηριο οσο παραπανω μπορειτε! ειναι ισως οι τελευταιες ξεκουραστες μερες σας για πολυ καιρο!

οταν κλεισαμε τους 2 μηνες ημασταν και 5240 γρ (θα γραψω σε αλλο ποστ για εναν ανεκδιηγητο νεογνολογο που κοντεψε να μας τρελανει οταν ηρθαμε σπιτι με το μωρο) και 60 ποντους μποι! κοτζαμ κοπελαρες!!!

φωτογραφιες προσεχως!

πριν κλεισω να πω ενα μεγαλο ευχαριστω στον γιατρο μου και στη μαια μου γιατι περα απο πολυ καλοι επιστημονες ειναι και εξαιρετικοι ανθρωποι! με στηριξαν απο την πρωτη στιγμη και δεν επελεξαν την ενδεχομενως πιο ευκολη λυση της καισαρικης ενω θα μπορουσαν... τους ευχαριστω που με εκαναν να νιωθω καθε στιγμη ασφαλεια και για μενα και για το παιδι μου! (τα ονοματα τους οποια-ος ενδιαφερεται στη διαθεση τους) ευχαριστω τον αντρα της ζωης μου που ηταν διπλα μου και που καθε στιγμη μας κανει να νιωθουμε μοναδικες και γω και η μπεμπα! τελικα ειναι γεννημενος πατερας και ας μην το ειχε καταλαβει! αλλα πανω απο ολα και ολους το Θεο που τα "εφερε ολα δεξια" και εχουμε την αγαπιτσα μας στην αγκαλια μας υγιη! την περιμεναμε τοσο καιρο και σκοπευουμε καθε στιγμη να της δειχνουμε ποσο πολυτιμη ειναι στη ζωη μας!

α και να πω οτι η προισταμενη στον 2ο οροφο του λητω ειναι τρελη και παλαβη υπερμαχος του μητρικου θηλασμου! και υπερβολικα συνεργασιμη και εξυπηρετικη! ποσο με βοηθησε και ψυχολογικα δε λεγεται!!!! να'ναι καλα η γυναικα!!!


Συγγνωμη για την πολυλογια,αλλα ξαναλλαξαμε παροχο στο ιντερνετ και με αυτα και με αυτα για να μας το φτιαξουν ρημαδοt(ρ)ellas περασαν 2 μηνες!!! καθε φορα συγκινουμαι που τα σκεφτομαι! μεχρι να τη δω να μου χαμογελα.. τοτε παλι επανερχομαι στο ροζ συννεφακι μου...

ηδη ειμαι τρελαμενη με τη μικρη... μου χαμογελαει οταν με κοιταει να της μιλαω και λιωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωνω!!!! εκεινη τη στιγμη ξεχναω τα παντα και νιωθω τοσο τυχερη!!! αχαχ! μια χαζομαμα ειμαι τελικα!!!

Βασικα η μικρη μου εχει παρει τα μυαλα και τον χρονο (βεβαιως βεβαιως) οποτε δνε ξερω ποτε θα μπαινω να τα λεμε... μεχρι να στρωσουν τα ωραρια της την ακολουθω με ευλαβεια!! ακομα ξυπναμε στις 4 για να φαμε... και στη 1 παλι τρωμε.... οποτε τα ξενυχτια μου συνεχιζονται.... αληθεια ειμαι η μοναδικη που την εχει "κακομαθει" οπως μου λενε στην αγκαλια?????? αλλα αν δεν την παρω τωρα στην αγκαλαι μου ποτε θα την παρω???? ειμαστε αυτοκολλητακια ολη μερα!!!!

ουφ! περασε η ωρα!!! και ποσο μου λειψατε!!! θα κανω φιλοτιμες προσπαθειες να "περασω" για ευχες... Σας ευχομαι μεσα απο την ψυχη μου "Καλα Χριστουγεννα!!! Με υγεια, ευτυχια και ηρεμια!!!!" (για καθε περιπτωση!)




ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ!!!