Εγώ θα είμαι εδώ...

Έδωσες πάρα πολλά, ίσως περισσότερα από όσα μπορούσες.. Ίσως περισσότερα από όσα άξιζε να δώσεις… Αλλά το ήθελες, το έκανες βρε παιδί μου με την ψυχή σου! Αυτήν την ψυχή που κανείς από εκεί δεν μπήκε στον κόπο να δει τι έχει μέσα… Ίσως γιατί το πρωτεύον ζήτημα ήταν να μη φανεί τι κρύβει η δικιά του.. Γιατί θα τρόμαζε(ς).. Έτσι χαμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις τους νοιάζονταν μόνο πόσοι καλοί έδειχναν...Ή για το πόσο καλοί θα «πουλιόνταν»..Τελικά αυτό μάλλον είναι.. Ή αιώνια διαμάχη της ουσίας με το περιτύλιγμα.. Κάποια στιγμή πήγες και συ να παρασυρθείς, αλλά ευτυχώς οι άμυνες σου λειτούργησαν.. και τότε αποφάσισες να ακολουθήσεις το δρόμο σου. Το δρόμο που κάποια στιγμή πίστευες ότι θα αναγνωριζόταν η αξία του. Δεν είναι θέμα έπαρσης ή μιζέριας… Είναι θέμα αξιοπρέπειας! Αλλά… Αλλά…

Αλλά δεν είναι έτσι! Δεν είσαι έτσι!

Δεν είμαι έτσι!!!

«Δε βαριέσαι.... Το χειρότερο είναι να μουρμουρίζεις.

Να τρέχει από τα χείλη σου χολή. Τρώγε τη μερίδα σου

με κέφι, χωρίς να βρωμίζεις τον τόπο που κάθεσαι.

Πίνε το πιοτό σου με ρέγουλα, και λέγε, που ξέρεις?

είναι τόσο όμορφα τα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν

κάθε στιγμή!!!!»"

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ από το αγαπημένο μου βιβλίο "Το χρώμα του φεγγαριού"

Τελικά το είχε πει καιρό πριν…

When the going gets tough, the tough get going.

JFK

Εγώ θα είμαι εδώ και αύριο… και μεθαύριο…Τ' ακούς???

προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν υπάρχει θέμα οικογενειακό ή άλλο παρεμφερές... Απλά κάποια στιγμή στη "δίνει" με κάποια γεγονότα και τότε ευτυχώς που έχεις δίπλα σου τους δικούς σου ανθρώπους... Ευτυχώς!