Ευχαριστώ... Τ'ακούς? Σ'ευχαριστώ...

Τ'απέφευγα σαν τι… Ίσως, γιατί δεν ήθελα να τα θυμάμαι… Ίσως, γιατί μου ξύπναγαν θύμησες άσχημες… Ίσως, γιατί πονάνε... Ακόμα πονάνε…Όμως τα τελευταία γεγονότα μου τα ξαναθύμισαν…
Σάββατο βράδυ πριν από κάποια αρκετά χρόνια… Μες στη νύχτα, ξυπνάω από φασαρία… Οι γονείς μου ήδη στο πόδι. Ο αδερφός μου ξυπνάει και αυτός. Έξω περνάει το φορτηγάκι του δήμου με τις σειρήνες να σκίζουν την ησυχία…Τις νικάει μια φωνή που ακούγεται «Ξυπνήστε! Έχουμε φωτιά… Καιγόσαστε…» Πώς να αντιδράσεις σ’ αυτό? Παγώνεις και ο χρόνος σταματά… Σου’ρχεται στο μυαλό η χτεσινή συζήτηση στο μπαλκόνι σας… «Με τόση ζέστη και τόσο αέρα να δεις που θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα…» Όσοι ζούνε κοντά στο δάσος δεν τα πάνε καλά με τον αέρα… Τον φοβούνται… Ξαναγυρνάς στο τώρα από τις φωνές… «Ξυπνήστε! Έχουμε φωτιά! Ξυπνήστε!» Ντύνεσαι στο λεπτό, παίρνεις το μαντήλι που έχεις δίπλα και βγαίνεις… Όλη η γειτονιά στο πόδι… Οι θείοι σου, οι θείες σου, τα ξαδέρφια σου, οι φίλοι σας, οι γείτονες… Μπαίνουμε στα αμάξια αμίλητοι και μόλις στριβούμε… Να' τος! Ο εχθρός! Κόκκινος μέσα στο μαύρο! Ο καπνός σε πνίγει… Πλησιάζουμε. Αφήνουμε τα αμάξια σε ένα καλό σημείο και πάμε… Μαντήλια στο πρόσωπο- κόβουμε κλαριά και πάμε.... Μικροί, μεγάλοι όλοι μια γροθιά… Οι πυροσβέστες ήδη εκεί… Οι γνώριμοί μας άνθρωποι , τόσα χρόνια μαζί πολεμάμε το κακό…Να σώσουμε το Ντράφι και την περιοχή μας… Κοινός ο στόχος… Κοινός ο εχθρός… Σα συνεννοημένοι από χρόνια χωριζόμαστε. Πιάνουμε τα πόστα μας και ξεκινάμε… Χτυπάμε τις φλόγες. Ξορκίζουμε το κακό. Αμίλητοι. Καπνός-στάχτες-φωτιά-άνθρωποι… Ένας τρελός χορός μέσα στο μαύρο… Ξαφνικά μια φωνή ακούγεται από πίσω μας…Ένας πυροσβέστης μας φωνάζει… «Φύγετε από εκεί! Σας κλείνει η φωτιά. Θα καείτε! Φύγετε τώρα!» Νιώθεις το κακό ότι σε έχει κυκλώσει. Ξέρεις, αλλά φοβάσαι να κοιτάξεις… Γυρνάει ο κ. Νίκος και φωνάζει «Φεύγουμε τώρα!» Γυρνάς και τι να δεις? Η φωτιά πάει να κάνει τον κύκλο της. Παρατάμε τα κλαριά και τρέχουμε… Το χώμα καίει, η ανάσα σου κόβεται. Λίγο ακόμα … Να βγω… Παναγιά μου βάλε το χέρι σου! Προλαβαίνουμε… Φεύγουμε… Ο άνθρωπός μας- ο σωτήρας μας έχει ήδη χαθεί μέσα στη φωτιά… Κάπου αλλού τον φώναξαν… Το δάσος μας καιγόταν και σε άλλες μεριες… Τελικά και τούτη τη φορά αυτή η πλαγιά σώζεται…όμως όχι μόνο αυτή… Τον ψάξαμε.. Ίσως δεν τον αναγνωρίσαμε μέσα στη νύχτα.. Ήταν τόσοι πολλοί… Όλοι σχεδόν ίδιοι μέσα στους καπνούς και στο σκοτάδι.. Όλοι τους ήρωες! Τον ψάξαμε να του πούμε ένα ευχαριστώ… Είπαμε τόσα πολλά σε όσους βρήκαμε μπροστά μας.. Σε αυτόν όμως όχι…
Νικήσαμε το κακό και αυτή τη φορά… Το λιγότερο που θα μπορούσαμε μετά… Καφεδάκια και νερά για όλους… Τόσα χρονιά το συνηθίσαμε… και εμείς και αυτοί… Μετά τη νίκη! Καφέδες και νεράκια… Σε όσους έμεναν πίσω.. Για το φόβο της αναζωπύρωσης… Από όχημα σε όχημα.. Σε καπνισμένους ανθρώπους, κατάκοπους, αλλά πάνω από όλα ήρωες! Τους ήρωές μας…
Χρόνια το ίδιο σκηνικό (περιπολίες, πόλεμος με τη φωτιά, επαγρύπνηση)… Χρόνια ολόκληρα, μέχρι το μεγάλο κακό… που τα έκαψε όλα… Αλλά αυτό πονάει παρά πολύ… Μιαν άλλη φορά ίσως… Μιαν άλλη φορά…

Η μονή φωτιά που θέλω να καίγομαι μόνο μέσα της είναι αυτή...


αλλά κυρίως αυτή..
Φωτιά

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Μπάμπης Στόκας
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Η αγάπη που νιώθω για σένα είναι φωτιά,
φοβάμαι μήπως καώ όπως παλιά
Τότε που έγειρα πιο πέρα χωρίς ψυχή
χωρίς αέρα μακριά

Φωτιά
Φωτιά

Το μίσος που νιώθω για μένα μαύρη σκιά,
φοβάμαι μήπως μέσα μου πει και γίνει φωτιά
Και νιώσω σαν μια καταιγίδα
χωρίς λιμάνι και ελπίδα

Φωτιά
Φωτιά



(αν το βρείτε ακούστε το στην πρώτη εκτέλεση των πύξ λαξ... είναι εκπληκτικό τραγούδι... Δυστυχώς στο youtube δεν υπήρχε.)