Γενέθλια (part I)

Μπαίνουμε στην περίοδο γενεθλίων του σογιού! Η οποία ξεκινάει από σήμερα με τα γενέθλια του θείου Αντρέα! Βασικά θείο δεν το λέω πια εδώ και καιροοοο! Τον λέω γειτονοκουμπάρο (καθότι και γείτονας και νονός του αδελφού μου) πατεροκουμπάρο (καθότι πατέρας της ξαδέλφης μου-κουμπάρας μου) και αυτός με λέει brother Louie Louie (επειδή ένα καλοκαίρι στους Νέους Πόρους, στην Πιερία, και στη Ραψάνη, στον Όλυμπο, τους είχα πρήξει τα συκώτια με το εν λόγω άσμα… ούτε που θυμάμαι ακριβή χρονολογία…και όσοι τη θυμούνται παρακαλούνται να την ξεχάσουν… απλά για την ιστορία ήμουν πααααααρα πολύ μικρή… χμμ μήπως να πω σε βρεφική ηλικία?? Χαχα)

Mε την οικογένεια του θείου έχουμε κάνει απίστευτες διακοπές σε πολλά μέρη της Ελλάδας… και οι πλέον αξιομνημόνευτες στη Ραψάνη & στους Νέους Πόρους, όπως ήδη ανέφερα! Όπου το εξής φοβερό! Έχει φαγωθεί μέρες ο θείος να μας μαγειρέψει σε ένα γκάζι που είχαμε εκεί, τη φοβερή μακαρονάδα του με ζαμπόν-κάτι σαν τούλιπ- και κόκκινη σάλτσα (μακαρονάδα Andrew!).. αφού τα φτιάχνει όλα αυτά και τα έχει βάλει σε πλαστικά πιατάκια, για να φάμε όλοι οι παρευρισκόμενοι (4 αυτοί και 4 εμείς), πιάνει ένα μπουρίνι, μα ένα μπουρινι άλλο να σας λέω και άλλο να το ζείτε! Και μια βροχή… Ο πανικός! Για πότε μαζευτήκαν όλα και την κάναμε για τη Ραψάνη, ούτε και γω δεν ξέρω… τελικά την άλλη μέρα το πρωί, όπως κατεβαίναμε από το βουνό, σταματήσαμε σε μια πηγή και ξεχωρίζαμε τα πράγματα μέσα από το τραπεζομάντιλο που τα είχαμε πετάξει όλα χύμα… τα πιατάκια..τα μακαρόνια… το ζαμπόν… τα πιρουνάκια… για να τα πετάξουμε τελικά πάλι όλα μαζί σε ένα κάδο σκουπιδιών… τελικά αυτή η μακαρονάδα πότε δε μάθαμε τι γεύση είχε! Αυτό όμως που δε θα ξεχάσω ποτέ, ήταν κάποιες διακοπές που είχαμε πάει (ο αδερφός μου-η μαμά μου εγώ-η θεία μου – η ξαδελφοκουμπάρα μου-ο ξάδελφός μου) στη Σέριφο, δίχως τους μπαμπάδες γιατί δεν είχαν άδεια…. Τότε λοιπόν είδα μια άλλη πλευρά του κατά τα άλλα «σκληρού» θείου.. έπαιρνε τη θεία μου τηλέφωνο (δε θυμάμαι αν υπήρχαν κινητά τότε αλήθεια..) και της έβαζε να ακούσει το «ζήτα μου ό,τι θες» της πρωτοψάλτη.. απλά για να της πει ότι του λείπει… βασικά το είχε τόσο δυνατά που το ακούγαμε και μείς που ήμασταν παραδίπλα… και συγκίιιινηση η θεία μου!!!!

Αυτό που μου «χτυπάει» ακόμα είναι όταν με μια ξαδέλφη μου την Άννα- σχεδόν συνομήλικη (πάντα θα της θυμίζω ότι με περνάει 1 ολόκληρο μήνα και 16 ημέρες… δηλαδή με τις στρογγυλοποιήσεις σχεδόν δυο μήνες!!! Χα!) καθόμασταν στη βεράντα ένα βράδυ Ιουλίου νομίζω και συζητάγαμε περί μαγειρικής… τότε σκεφτόμασταν να ξεκινήσουμε τις πρώτες μας συνδυασμένες μαγειρικές απόπειρες (οι οποίες ουσιαστικά ξεκίνησαν και τελείωσαν με το τραπέζι για κάποια επέτειο γάμου των γονιών μου, γιατί η Άννα καθώς έπλαθε κάτι ατομικά ρολακια με αυγό βρασμένο μέσα, έχασε το δαχτυλίδι της και όλοι αποφάσισαν ότι καλυτέρα να παίρνουμε απέξω παρά να χάνουμε δαχτυλίδια κάθε φορά ~ οικονομικά είπαν δεν τους συνέφερε! Εύχομαι να μην ήταν άλλοι οι λόγοι οι πραγματικοί!) τεσπα… αφού λοιπόν συζητάγαμε με την Άννα τι να μαγειρέψουμε την άλλη μέρα και αφού είχαμε κατεβάσει τα βιβλία μαγειρικής της μαμάς της και σχολιάζαμε όποια συνταγή υπήρχε στην ελληνική και όχι μόνο κουζίνα, καταλήξαμε ότι καλό θα ήταν να ξεκινήσουμε με κάτι εύκολο.. βλέπε καγιανά! (ντομάτες με αυγά τουρλού στο τηγάνι, για τους μη μυημένους! :P )… και έτσι καληνυχτίσαμε το θειο… στον οποίο υποσχεθήκαμε ότι όταν γυρίσει από τη δουλειά του το επόμενο απόγευμα θα του έχουμε ένα καγιανά μούρλια!!!! Τελικά την άλλη μέρα έρχεται ο θείος πεινασμένος ~δεν είχε φάει τίποτα ο άνθρωπος όλη μέρα στη δουλειά του για να τιμήσει τον καγιανά μας~ και τι να δει??? Το απόλυτο τίποτα! Είχαμε φύγει για διακοπές!!! Τώρα αυτό πως προέκυψε δε θυμάμαι καθόλου... ειλικρινά!!! αλλά ακόμα το χτυπάει ρε γμτ!!!

Ο πατεροκουμπάρος λοιπόν έχει τα ακόλουθα χαρίσματα! Τρελαίνεται για αναλυτικότατες συζητήσεις την ώρα του φαγητού! Και αυτό είναι προσόν αρκεί να μην πεινάς… τρώει πιο αργά από όσο μίλαγε ο Καραμανλής~ ο αείμνηστος… ένα «φαγητό» μπορεί να διαρκέσει ωωωωρες ατελείωτες! Αλλά πέρα από αυτό στο ενδιάμεσο θα συζητάει κιόλας!!! Έχει απίστευτες γνώσεις στα οικονομικά… (κάνει και τις δηλώσεις όλης της οικογένειας).. έχει τρομερή υπομονή με τα μαστορέματα του (μιλάμε Ο τεχνίτης!).. έχει φοβερό κρασί πάντα ( «κάβα Andrew» τη λέει! Μέχρι και εμφιάλωση κάνει για ειδικές περιστάσεις. Και μάλιστα ψάχνει στο ιντερνετ να βρει που είχε βρέξει ή όχι (?) ~πότε δε το θυμάμαι ποιο είναι το σωστό~ για να πάρει μούστο από εκείνη την περιοχή και να βάλει κρασί! Μια φορά είχε φέρει και από κάποιο νησί- Λέσβο θαρρώ πως ήταν…αλλιώς πάει με την μπαγαζιερα να φέρει η από το χωριό… ή από τη Νεμέα! Όχι παίζουμε!)… φτιάχνει φοβερή τσιντσιρελλλα (ανάμιξη απροσδιόριστης ποσότητας λευκού κρασιού-σόδας-σεβεν απ-κοκα κολα νομίζω) που ακόμα και στην Εύβοια που είχαμε πάει μαζί οι οικογένειες για διακοπές στην Κύμη~ τη ζήλεψε ο κύριος που είχε το ξενοδοχείο όπου μέναμε και τρώγαμε ενίοτε και ήθελε να του πει τη συνταγή ο θείος… κάνει καταπληκτική παρέα στο μπαμπακά μου με τα «καψούλια» τους κάποια βράδια καλοκαιριού, όταν έχουν τα «δικά» τους και κάθονται στη βεράντα μας για ένα «καψούλι» (βλ. ουίσκι με κόκα κόλα) όπου κάθονται και συζητααανε… βασικά το μεγαλύτερο προσόν του είναι ότι μένει απέναντι μας! (χα! Σιγά μην έλεγα κάτι άλλο! ) Μια φορά θυμάμαι, παλιά, είχα βάλει δυνατά μουσική, όταν έλειπαν οι δικοί μου για διακοπές, και σιδέρωνα στη βεράντα μας, και είχα λιώσει το “why does my heart feel so bad ”του Moby…από τις τόσες φορές που το έπαιξα μάλλον ανησύχησε ο άνθρωπος και κάποια στιγμή τον άκουσα να μου φωνάζει από απέναντι…«όλα καλά Ρηνούλι?» Ακόμα και τώρα με παίρνει τηλέφωνο να μου πει το ίδιο… «Γερά Ρηνούλι! Αγάντα!» Πέρα από την πλάκα είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος με μια καταπληκτική οικογένεια που έχει δημιουργήσει μαζί με τη θεία μου-αδερφή της μαμάς μου, στην οποία δεν είναι τυχαίο βεβαίως βεβαίως ότι ανήκει και η κουμπάρα μου! (Ειρήνη μικρή είδες πώς το έφερα? Σεμνά και ταπεινά!! Εξάλλου εμείς είμαστε άνθρωποι χαμηλών τόνων!!! Ούτε κόκκινα χαλιά! Ούτε ελικόπτερα… :P ) Την οικογένεια απλά συμπληρώνει ο φανταστικός ξάδερφος Τάκης! :PPP (λέγε με “οδοστρωτήρα”! Ξέρεις εσύ!!! Χα!χα!)

Χρόνια πολλά γειτονοκουμπάρε!!! Να τα χιλιάσεις!!!

Και φυσικά το τραγούδι που συμπληρώνει το κείμενο δε θα μπορούσε να ήταν άλλο από το…