Γυρίσαμε...

Γυρίσαμε από τις διακοπές... Ίσως πιο κουρασμένοι απ'όσο συνήθως τέτοιον καιρό, αλλά ασύγκριτα πιο χαρούμενοι... ευτυχισμένοι πώς το λένε...? Βλέπαμε τη μικρή μας να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, ωρα με την ώρα, στιγμή με τη στιγμή... να ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω της.. από τα βότσαλα στην παραλία και τη θάλασσα, ως τις γάτες και τα πρόβατα στο χωριό... δε νομίζω ότι έχω ξαναδεί στη ζωή μου τέτοιο ενθουσιασμό για όλα αυτά που εμείς δεν τους δίνουμε σημασία πια... μαθαίνει η μικρή, μαθαίνουμε και μεις... βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα δικά της μάτια και ξαναγινόμαστε παιδιά... πόσα θέλαμε να της δείξουμε σε αυτές τις διακοπές... όλον τον κόσμο μας! και αυτή η μικρούλα τελικά μας έμαθε να αγαπάμε ξανά! να αγαπάμε ξανά το μικρό βότσαλο στην παραλία, το κυματάκι που ερχόταν κατά πάνω μας, την κορδελίτσα από το καπέλο, την ετικέτα από το εμφιαλωμένο νερό, όλον τον κόσμο! με αυτή την αθώα, αυτήν την αγνή και απόλυτη αγάπη που μόνο ένα παιδί ξέρει... Αει στο καλό πάλι ζουμιά! πέρυσι έλεγα ότι ήταν οι ορμόνες της εγκυμοσύνης υπεύθυνες για όλα αυτά τα συγκινησιακά ξεσπάσματα φέτος τι είναι? οι "ορμόνες της μητρότητας"?...


Τώρα πια σπίτι μας... πόσο μου έλειψε! όχι ότι δεν ήταν πολύ καλα στις διακοπές, αλλά εδώ είναι το "βασίλειό" μας! η ασφάλειά μας! (τελικά αυτό το απωθημένο από τον καιρό στο νησί δεν ξέρω πότε θα μου φύγει...) πώς το έλεγε το άσμα?



επιστροφή και σ' αυτό το σπιτικό... πόσες αναμνήσεις... άντε ξαραχνιάζω το μέρος εδώ, στρώνω και το λευκό κεντημένο τραπεζομάντηλο (που πάντα μου θυμίζει ελληνικό καλοκαίρι), βγάζω και το γλυκό του κουταλιού για κανά κέρασμα, βάζω και νερό να παγώσει στο ψυγείο, πλένω αυλές και βεράντες και κάθομαι στο μπαλκόνι κοιτώντας τον ουρανό, ενώ περιμένω να ξυπνήσει η μικρή...

καλώς σας ξαναβρήκα!