Είναι στιγμές...

Δε θέλω πλέον να σκέφτομαι... Είναι ευλογία ή κατάρα να τα βάζει όλα αυτά κάποιος μέσα του και να τα δουλεύει και να επεξεργάζεται? Ώρες ώρες σκέφτομαι τα χρυσόψαρα... Μακάρια εν τη λήθη τους... Τι τυχερά που είναι...

Ο χρόνος είναι φίλος ή εχθρός τελικά? Ακόμα δεν έχω κατασταλάξει... Προς το παρόν "είμαστε σε απόσταση"... Μακριά κι αγαπημένοι που λένε... Αλλά κάποιες φορές θυμώνω μαζί του... Όχι για τις ρυτίδες ή τις άσπρες τρίχες και άλλα τέτοια χαζά... Δικά μου είναι όλα αυτά και κάθομαι στον καθρέφτη και τα χαζεύω... Περνάω τα δάχτυλά μου πάνω από όλες αυτές τις εμπειρίες μου και τους χαμογελάω... Δικές μου είναι και τις έζησα μια προς μια... αυτές με έφτασαν εδώ που είμαι... και τους είμαι ευγνώμων... Για άλλα του θυμώνω... Για όλα αυτά τα "αν".... για όλα αυτά τα "αν" που "δεν"... για όλα αυτά τα "μήπως"... για όλα αυτά τα "γιατί ρε γμτ"....
για να μην τα βάλω μαζί μου...